tag:blogger.com,1999:blog-130160162024-03-07T14:29:39.720+08:00ian's blog sitelet me sleep some more...ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.comBlogger27125tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-5409649511480000942008-04-04T08:18:00.004+08:002008-04-04T08:25:22.249+08:00regular yumi have a picture that could have been taken from any regular Philippine mall, but with one minute difference.<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1ahV6yaqrDGW7njccYjf2uQ_-SeGAaJCig3BG9ihyphenhyphenbjVWNMYcPCjk2I2aeDV248uKP6SIDDTicggb1LDmpqU8MmVEikEWNTLrcYKb8KMpygrJPGPchNn11xbOz-9SfRlkdFVnMQ/s1600-h/jollibee.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5185178756141706466" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1ahV6yaqrDGW7njccYjf2uQ_-SeGAaJCig3BG9ihyphenhyphenbjVWNMYcPCjk2I2aeDV248uKP6SIDDTicggb1LDmpqU8MmVEikEWNTLrcYKb8KMpygrJPGPchNn11xbOz-9SfRlkdFVnMQ/s400/jollibee.JPG" border="0" /></a> <div><br /></div><div>Vegas baby! Will post pics and blog soon. Mas lalo akong tinamad kasi bakasyon. Hehe.<br /></div><div></div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-72446649253489202472008-02-06T22:51:00.000+08:002008-02-06T23:13:28.921+08:00(a)live from karachi<div style="text-align: justify;"><span style="font-family:courier new;">dahil sa mga bali-balitang kaguluhan, full-alert mode na ako paglapag ng eroplano sa jinnah international airport ng karachi. kahit groggy pa sa biyahe, sinubukan kong basahin yung pangalan ng airliner katabi namin. di ko nabasa yung simula pero nakikita ko yung ibang letra : ...I..H..A....D? Teka.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">isa lang ang alam kong salitang nagtatapos sa mga ganung letra, at di pa maganda. ngayon dalawa na ang alam ko; ang etihad airways ang national airlines ng UAE.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">....</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">sa awa ng diyos, payapa pa ang aking stay sa pakistan. malamig ngayon dito pero nararamdaman mo yung panganib. sa hotel pa lang namin ang checkup sa papasok na sasakyan ay ang buksan ang engine saka yung trunk pati na rin yung mga front seats. meron din palang x-ray machine sa hotel entrance para sa mga tao.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">....</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">medyo na-disappoint ako sa kwarto. mas maganda pa kasi yung tv namin sa bahay. akala ko pa naman plasma rito.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">....</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">mabait yung mga nakasama kong taga-bangko. nanlibre nung unang araw - napilitan tuloy akong kumain ng apat na klase ng pizza + pasta. at least hindi ako sinusubuan.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">....</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">mahal ang zinger meal - 4 dollars. pinagkakitaan pako ni colonel sanders. whattafriend.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">....</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">hanggang dito na lang muna. ian signing-off.</span><br /></div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-84327212872978382552007-12-12T10:02:00.000+08:002007-12-12T11:05:55.763+08:00mumbai day trip (pt 2)<div style="text-align: justify;">Medyo malayo na rin ako sa VT kaya naisip kong bumalik dun. Tumawag nako ng taxi sa tabi. Malulupit din mga taxi nila rito – ginagawa nilang stand ang street corner. Bente pesos lang ang flag down ng taxi. Isang kilometro ang consumable nito at bibilis na ang patak ng metro matapos yun. Sa dinaanan namin, me nakita akong clock tower sa bandang malayo. Pagdating sa corner ng stasyon, sinubukan kong i-retrace yung route. </div><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihOSAMRjgudCBzaIKwIldPr_G84TMguWBWjvXf_bIl1npn26FvRL7dXxeZcYKVAh0ab_es29Mw64ekBJECmg_RPe06IwZlKeFhITxJI4hq9STAJTwAAmFaMXnyOZFxvbqi-h5ScA/s1600-h/IMG_1360.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihOSAMRjgudCBzaIKwIldPr_G84TMguWBWjvXf_bIl1npn26FvRL7dXxeZcYKVAh0ab_es29Mw64ekBJECmg_RPe06IwZlKeFhITxJI4hq9STAJTwAAmFaMXnyOZFxvbqi-h5ScA/s320/IMG_1360.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142901728555399154" border="0" /></a></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Di pa nalalayo sa stasyon e me malawak na cricket field. Ang daming mini-matches na nilalaro. Sa labas ng pitch, naghihintay ang isang ‘fan’. Mainit kasi kaya nasa lilim siya ng puno nanonood.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTe8-aaJPvXdvQwca8N-owEuC5Q8cKLesRkbFBiYDi4ddKvQFxw42d3FxJYvbxep5x3FBDW1pvkiXL5FdsBWqe2p24ShYnC7bzOBsKOwC-MzzGXgvNKupJbxf-9HaeOht3PzQ6nw/s1600-h/IMG_1355.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTe8-aaJPvXdvQwca8N-owEuC5Q8cKLesRkbFBiYDi4ddKvQFxw42d3FxJYvbxep5x3FBDW1pvkiXL5FdsBWqe2p24ShYnC7bzOBsKOwC-MzzGXgvNKupJbxf-9HaeOht3PzQ6nw/s320/IMG_1355.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142902115102455810" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXY79O4OsZvv46lN5NiaXB42QUFwS3G97ceFsyGGBZeRSrpxEMu1jZB_Fc8FBFNLVXnm19uHq-VPKfEXv5xLhcyOc1S5UolpfYAAUtz3FpaQhylO_Nx5_sE3oCUjJ8zielHIlZZg/s1600-h/IMG_1261.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXY79O4OsZvv46lN5NiaXB42QUFwS3G97ceFsyGGBZeRSrpxEMu1jZB_Fc8FBFNLVXnm19uHq-VPKfEXv5xLhcyOc1S5UolpfYAAUtz3FpaQhylO_Nx5_sE3oCUjJ8zielHIlZZg/s320/IMG_1261.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142902660563302418" border="0" /></a></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Lagpas ng cricket pitch napadpad ako sa isang kalyeng maraming tinda ng mga sari-saring damit at gamit pambahay. Eto na pala ang Fashion Street. Sinasabi nila na me mga Bollywood stars ding dumadayo rito. Sa mga mahilig mag-bargain, eto ang lugar para sa inyo.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0nHS6aKaKP6rem2xwvyvYE4MHQGBCG4QY2iGKjO-Oo3fLyFNPSuYqNPxOgmTSVjcfeh2zp6VRulmfyv1oHOMPTzYAXKFOkaYtleUNMunIGFi_Rc6A-o0iG7HNMIFZH6UDVy6a4A/s1600-h/IMG_1345.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0nHS6aKaKP6rem2xwvyvYE4MHQGBCG4QY2iGKjO-Oo3fLyFNPSuYqNPxOgmTSVjcfeh2zp6VRulmfyv1oHOMPTzYAXKFOkaYtleUNMunIGFi_Rc6A-o0iG7HNMIFZH6UDVy6a4A/s320/IMG_1345.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142903287628527650" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Ilang tawid pa ng highway at nakarating din ako sa clock tower. Eto ang Rajabai Tower, na nasa loob ng University of Mumbai. Me spiraling staircase siya pero pinagbawal na nila ang mga turista kasi dati me malakas magtrip at tumalon. Tumugtog ang chimes ng clock tower. Pamilyar siya dahil naturo na sa akin nung nag piano lessons ako dati pero di ko maalala yung pangalan ng tune.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg03buuH4mxUehWUoeQ0LG8HMieRdCJjk2CQCaV8wBfUDpdjmK8wD22BwSz4QSuSrawC9gOg3bDtrxMK578LIs4eSC1vBYUwDROU3UA7c4xm8Qo0fAGusCwuWtGgvzU27w-JyB__g/s1600-h/IMG_1277.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg03buuH4mxUehWUoeQ0LG8HMieRdCJjk2CQCaV8wBfUDpdjmK8wD22BwSz4QSuSrawC9gOg3bDtrxMK578LIs4eSC1vBYUwDROU3UA7c4xm8Qo0fAGusCwuWtGgvzU27w-JyB__g/s320/IMG_1277.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142903983413229618" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Natatakot kasi akong mawala kaya lagi akong bumabalik sa aking starting point na VT. Matapos ang escapade ko sa Rajabai, nag-retrace ulit ako - daan sa cricket pitch, lumagpas sa baka, tumabi sa Fashion Street. Nauuhaw nako at ano pa ba ang makakawala ng uhaw kundi isang tall glass ng fresh sugar cane juice. Mga anim na piso lang siya at matamis siya na me konting kagat ng lemon. Dumiretso pako ng konti at me nagtitinda naman ng fresh pineapple juice. Nagdadalawang isip pa ko kung bibili matapos ang sugar cane juice, pero sayang ang phytochemicals. Bottoms up.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5npUwV7uPqTUVHNHg4Z6bdsBVR1Bd9OYFUp2YgbTonKRz-AjI21gCHOXzsuIse9wC7qM2Z4K3MDX-OMx9u2UMSZzJDOblFEIEPedQfUXeiLzDWeyBDsJNu5xLZr8WS4KBEFhQ0w/s1600-h/IMG_1341.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5npUwV7uPqTUVHNHg4Z6bdsBVR1Bd9OYFUp2YgbTonKRz-AjI21gCHOXzsuIse9wC7qM2Z4K3MDX-OMx9u2UMSZzJDOblFEIEPedQfUXeiLzDWeyBDsJNu5xLZr8WS4KBEFhQ0w/s320/IMG_1341.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142904498809305154" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Sunod kong stop ang Prince of Wales Museum na me mahabang Indian na pangalan na nakakatamad isulat. Itinayo ito dahil si Prince of Wales ay bumisita nung early 1900s. Para sa mga katulad ko, 300 rupees ang entrance at 100 rupees extra kung kukuha ng litrato (dapat walang flash). Para sa mga lokal at mukhang lokal, 10 rupees lang.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix_IUFJ-YieT2C2v-zrlC-Yqb1pd8JsZNg6kNm6EdZS1XMqgMNEtZ7moPBUpk3qSVTGLd3dDQGdm9Yu8K-DD6_WU2bS48U3r2Xxi1w5g5H8HU6ECoGR8LGZbKQH2AVQmFcXTMxxQ/s1600-h/IMG_1368.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix_IUFJ-YieT2C2v-zrlC-Yqb1pd8JsZNg6kNm6EdZS1XMqgMNEtZ7moPBUpk3qSVTGLd3dDQGdm9Yu8K-DD6_WU2bS48U3r2Xxi1w5g5H8HU6ECoGR8LGZbKQH2AVQmFcXTMxxQ/s320/IMG_1368.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142905349212829778" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Me kasamang audio headset ang binayad kong tiket kaya naging educational ang visit ko. Sa piling mga artifacts o locations sa loob ng building, me naka-tag na numero. Pipindutin ko lang yung numero sa audio headset ko at makakarinig nako ng isang virtual guide. Ang galing ni virtual guide kasi pagsinabi niya tumingin ako sa kaliwa, andun yung pinapaliwanag niya. Amazing.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLhuJUCn4N7PZiVwbkBUXbVJy08vDHQsdIuWVEUnTFkUum_RK3czYRG8MSx9LJ6VvEwCrWFJRCGpIbcYzkKiYAoxIq8j1sxwDaZG8Xcd2xlX6SPtbG2rg8fAQ7WALvZel05XJFgg/s1600-h/IMG_1382.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLhuJUCn4N7PZiVwbkBUXbVJy08vDHQsdIuWVEUnTFkUum_RK3czYRG8MSx9LJ6VvEwCrWFJRCGpIbcYzkKiYAoxIq8j1sxwDaZG8Xcd2xlX6SPtbG2rg8fAQ7WALvZel05XJFgg/s320/IMG_1382.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142906500264065122" border="0" /></a></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Natapos ko na ang Museum at binalak ng umuwi. Habang naglalakad pa-VT, napansin ko yung isang sign na tinuturo ang “Nariman Point”. Kung tinuturo niya e di siguro malapit lang di ba. So nilakad ko…</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">…at 30 minutes later, nasa Nariman Point na ako. Ito ang edge ng Marine Drive na me magandang view ng siyudad. Maganda rito sa gabi dahil sa mga street lights na sumusunod sa curve ng road. Kaya nila ito natawag na “Queen’s Necklace”.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrqJHZsSnSCm7sdfxNZgYXQcxWoEC6VUVGnuTYkHVH7uAAvgUkA51TVF_jAywXWISaYWAZaj97FzZiSGL87mGfn1LsueQch0o88SRHyppyAxl8rGxi6cc0O33ioqYy8dmke2GXbA/s1600-h/IMG_1583.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrqJHZsSnSCm7sdfxNZgYXQcxWoEC6VUVGnuTYkHVH7uAAvgUkA51TVF_jAywXWISaYWAZaj97FzZiSGL87mGfn1LsueQch0o88SRHyppyAxl8rGxi6cc0O33ioqYy8dmke2GXbA/s320/IMG_1583.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142907402207197298" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Andito ko rin nakita si mama at ang best prend niya na ginawang unan. Natutulog silang mahimbing. Saka me isa pa siyang unan kung kakailanganin.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrqQkpTXoet17gEaD3I2-dK42PqQi9QOxrAdDFEmHiMhXHQXq_uKK4OGQ9h9u860dPmxnaTwm5csaC-MtBPo1W9hnP5aY62XYQqpSUXwbWm2Y5o4MfM1sTgsr139gO34rP9bsPxQ/s1600-h/IMG_1591.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrqQkpTXoet17gEaD3I2-dK42PqQi9QOxrAdDFEmHiMhXHQXq_uKK4OGQ9h9u860dPmxnaTwm5csaC-MtBPo1W9hnP5aY62XYQqpSUXwbWm2Y5o4MfM1sTgsr139gO34rP9bsPxQ/s320/IMG_1591.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142907943373076610" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Hindi ko na hinintay na gumabi at bumalik nako sa VT. Tamang-tama ang pasok ko sa stasyon dahil paalis na yung tren. Naghanap nako ng pinakamalapit na carriage na wala pang laman. Pag-upo ko at last call na. Biglang dumagsa ang mga local. Nasa sardine class pala ako.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5_eno7LWw3DCLJH3ru3_Gi5QBok2gktjYmE-rSbNFS-rk_PKKguqEsz8x_opKDpyCMsDsKPYblnYf_ZomLeSi3UhRkCuaI9dJoxWoLdPwpcuSocbYV1SgQrFmlpPHXhw4OmqKvA/s1600-h/IMG_1594.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5_eno7LWw3DCLJH3ru3_Gi5QBok2gktjYmE-rSbNFS-rk_PKKguqEsz8x_opKDpyCMsDsKPYblnYf_ZomLeSi3UhRkCuaI9dJoxWoLdPwpcuSocbYV1SgQrFmlpPHXhw4OmqKvA/s320/IMG_1594.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142908729352091794" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Alas sais nako nakabalik sa Vashi Station. Konti lang kaming bumaba, ang karamihan sa malalayong lugar ng Navi Mumbai ang bagsak. Di nako nag-aksaya ng panahon at kumuha na agad ng isang tuktuk papuntang hotel. Kelangan ko pa kasi maglaba.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggUFC4eSOtqzr3RatylvYtTHg-hjj4UmXpWqqdiajHIsn9PyJeAmzKaZzMo1wspTZpgjYynhBbDy_8qwfQNmL3Muqw5F83_XSf3Uug-ZcAyZlBzGZH_V-GE0IFiXo2MGhSa5Cl0w/s1600-h/tide_logo.gif"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggUFC4eSOtqzr3RatylvYtTHg-hjj4UmXpWqqdiajHIsn9PyJeAmzKaZzMo1wspTZpgjYynhBbDy_8qwfQNmL3Muqw5F83_XSf3Uug-ZcAyZlBzGZH_V-GE0IFiXo2MGhSa5Cl0w/s320/tide_logo.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142911001389791394" border="0" /></a><br /></div><br /><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">pictures in <a href="http://ianclarito.multiply.com/photos">http://ianclarito.multiply.com/photos</a><br /></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><br /></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">P.S. Meron daw pedometer na tinitinda. Sana me magregalo sa akin nun o bibili na lang ako. Hehehe.</p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-20684631556457932162007-12-11T12:40:00.000+08:002007-12-11T13:39:07.443+08:00mumbai daytrip (pt 1)<div style="text-align: justify;">Ang Mumbai ay tinatawag din na Bombay. Yung mga British kasi, nahihirapan magsabi ng 'Mumbai' kaya pumili na lang sila sa malaking libro ng city names.<br /></div><br />Isang linggo nako sa Mumbai ng maisipan kong maglibot. Eto ang storya ng aking maiksing adventure.<div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheTAWuGf_LBPUwrfKWPpZfmB6kNsA57FMjxFs4I8nc5fQNo51IR7MFm6Yk4s1_KXuwK_uorJ4xhygVqltPlIVznMkmMOcZSY6dMuv5jOpXLIpoyQGZ3ao195EXCDDxe3FNVLEaew/s1600-h/IMG_0788.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheTAWuGf_LBPUwrfKWPpZfmB6kNsA57FMjxFs4I8nc5fQNo51IR7MFm6Yk4s1_KXuwK_uorJ4xhygVqltPlIVznMkmMOcZSY6dMuv5jOpXLIpoyQGZ3ao195EXCDDxe3FNVLEaew/s320/IMG_0788.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142577883726313442" border="0" /></a></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Galing sa hotel, pumunta nako sa railway station ng Vashi. Base sa aking research, eto ay ISO9002-certified. Sabi nga nila, pag-panget ka, panget ka. Or something like that.</p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyFFySYKm27un6AyKX8HHFiGKcLD9i1bKx2epnc6TrRgWUW7UauFus67BiTg0fv7oP0Lg1J82wd2jo6culIvrKTW3QqH8X1A36yk7-bqrC4AInuaLxxVyqSXpbxvtAIKRqtrF1g/s1600-h/IMG_0794.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAyFFySYKm27un6AyKX8HHFiGKcLD9i1bKx2epnc6TrRgWUW7UauFus67BiTg0fv7oP0Lg1J82wd2jo6culIvrKTW3QqH8X1A36yk7-bqrC4AInuaLxxVyqSXpbxvtAIKRqtrF1g/s320/IMG_0794.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142572265909090066" border="0" /></a></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Sumakay ako sa isang state-of-the-art train, circa 1960s. Siguro naman certified din siya na hindi hihinto sa gitna ng dagat. Me dalawang klase ng tiket – Century Tuna ™ flakes (first) at Ligo ™ sardines (second) class. Dahil maka-tuna ako, dun na ako sumakay sa halagang 216 rupees (~250 pesos) roundtrip.<br /></p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZyBMZkBY9sU8FjLln7g6WVOc-GEVm7Af4OkFUaxgNSBeGfEppC3yvxO3S5xsM3TL_rUNCxBAC_D59Wlkb1J8_tBGhtrnJrKjmeth993dnL4JS2_YQbpoi0fwWwdrlrer7LaCGSw/s1600-h/IMG_0800.JPG"> <img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZyBMZkBY9sU8FjLln7g6WVOc-GEVm7Af4OkFUaxgNSBeGfEppC3yvxO3S5xsM3TL_rUNCxBAC_D59Wlkb1J8_tBGhtrnJrKjmeth993dnL4JS2_YQbpoi0fwWwdrlrer7LaCGSw/s320/IMG_0800.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142573425550260018" border="0" /> </a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6mYCge8aJREwN23eCPYjPYcLc1jgAm0q5EYLSJeu09t4NjqOTAQoa_JtX1d2cMDujlkBaMmDUCSH70hPKuzBAXzImzo7fxlFOKXfnMdGm3HQWHEEj6xPDRpygvI1y5CG7pADKkQ/s1600-h/IMG_0810.JPG"><img style="cursor: pointer; width: 290px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6mYCge8aJREwN23eCPYjPYcLc1jgAm0q5EYLSJeu09t4NjqOTAQoa_JtX1d2cMDujlkBaMmDUCSH70hPKuzBAXzImzo7fxlFOKXfnMdGm3HQWHEEj6xPDRpygvI1y5CG7pADKkQ/s320/IMG_0810.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142573700428166978" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Ang barangay Vashi ay nasa Navi Mumbai, twin city ng “old” Mumbai. Mga 50 train minutes ang layo sa gusto kong puntahan – ang Chhatrapati Shivaji Terminus na itago na lang natin sa pangalang Victoria Station o VT.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNmLzdjlznAfu76OqL9ZZWWGJ8mkYBzurA6UTvbulj2Y1ZpwkGe_8dKZUa7l7YsPAjB7FRpppATfPlMHrEWcd6eYHVpMZzjt9M42inoKF2lBF9e-_p51-vVqoYFFima-jf1ERTHw/s1600-h/IMG_0891.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNmLzdjlznAfu76OqL9ZZWWGJ8mkYBzurA6UTvbulj2Y1ZpwkGe_8dKZUa7l7YsPAjB7FRpppATfPlMHrEWcd6eYHVpMZzjt9M42inoKF2lBF9e-_p51-vVqoYFFima-jf1ERTHw/s320/IMG_0891.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142574129924896594" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Maganda, maganda ang labas ng Victoria Station. Isa ito sa mga pinamana ng British na ginawa nung 1888. Sa kasamaang palad walang platform 9 ¾, pero me nakita naman akong gwardiyang kamukha ni Col. Sanders so okey lang.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ9QcnMBbTNjsAbJBVGNg42gOCwQtkqLg_5VFmq8BZKXyoHHypNo6dq4Sj0MFFQVZ2b9B1xLTWT_9Fb2RLPmVXCy4EnZpHmvp3PXU1T1bbVwCUaWmL-MSFijY0aR8BJ3auohFd_A/s1600-h/IMG_0923.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ9QcnMBbTNjsAbJBVGNg42gOCwQtkqLg_5VFmq8BZKXyoHHypNo6dq4Sj0MFFQVZ2b9B1xLTWT_9Fb2RLPmVXCy4EnZpHmvp3PXU1T1bbVwCUaWmL-MSFijY0aR8BJ3auohFd_A/s320/IMG_0923.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142574787054892898" border="0" /></a> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizKu-B8qcAEE3qnT1bcpjXA_NzeDtO_uxjWjTA0PQ-g3oNFxScb-4gvAVFmgz40aFgqNe5N1xOex8yWFSXms12LxrEp_8_zn4RYxL6FjFo5dbwRaddYZpLKDYFkZEC8835hg1Nkw/s1600-h/IMG_0945.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizKu-B8qcAEE3qnT1bcpjXA_NzeDtO_uxjWjTA0PQ-g3oNFxScb-4gvAVFmgz40aFgqNe5N1xOex8yWFSXms12LxrEp_8_zn4RYxL6FjFo5dbwRaddYZpLKDYFkZEC8835hg1Nkw/s320/IMG_0945.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142575216551622514" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Sa area nato, hindi uso ang mga tuktok o three-wheelers. Buti na lang, maraming taxi at bus sa paligid. Mga bus pala nila rito kadalasan kulay pula at me double-decker pa. Di ko na sinubukan sumakay ng bus kasi wala na kong pera. Who needs wheels when you got legs?</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ0IckMTqyd0FR8TacIsp4IeMHI5n_nHntZILmlGy0AHrO7fjOdQogPJ3sxnnqpzaW5B_2gQhcE1liRrUgmjIansvLB15Wm8QDLGNJlB4THi6T3RjyrOYUKrIhCtRQySK_ysY5tw/s1600-h/IMG_0965.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ0IckMTqyd0FR8TacIsp4IeMHI5n_nHntZILmlGy0AHrO7fjOdQogPJ3sxnnqpzaW5B_2gQhcE1liRrUgmjIansvLB15Wm8QDLGNJlB4THi6T3RjyrOYUKrIhCtRQySK_ysY5tw/s320/IMG_0965.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142575538674169730" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Sa totoo lang, malapit lang yung una kong pupuntahan kaya nilakad ko na lang. Me mga bookshops, food stalls sa paligid. At me taping pa sa isang watch shop. Bilang isang responsableng Pinoy, kailangan kong ipakita ang aking pagiging usisero. Masilaw ang mga klieg lights at puros matatanda naman ang nasa cast. Tumuloy nako sa paglalakad.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLvgaKODxidhLhfdEj_GGQoHQ0o7YZC3Y-FJAc8tR4dBzRoDwBrct_hIhP3fvNOA1Gtt9XsZdC03lm5XtXtLEbPhiPbP3WiXxo6AGfxXuSEfkZlh_3cSn-JKs8L7kioaCj0M6iJg/s1600-h/IMG_1013.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLvgaKODxidhLhfdEj_GGQoHQ0o7YZC3Y-FJAc8tR4dBzRoDwBrct_hIhP3fvNOA1Gtt9XsZdC03lm5XtXtLEbPhiPbP3WiXxo6AGfxXuSEfkZlh_3cSn-JKs8L7kioaCj0M6iJg/s320/IMG_1013.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142575779192338322" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Pagkatapos ang kinse minutos na paglalakad, naabot ko rin ang unang destination – Flora Fountain. Tinawag itong Flora fountain dahil me statwa ng diyosang si Flora. Gaya ng VT, meron din siyang ibang pangalan - Hutatma Chowk o Martyr's Square.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgePghvPWnqJRnTanNHdF0Okh7E6DsX6yjXoYCe1tcpkIiTf21bnGkmZqALxIiwrHeV1SLyVLTn__q60XRdS1nTrZdS8WLEncsrj5UFOenhHtI7_BWgTW0C4XvvFPKjHmVdgKqqAg/s1600-h/IMG_1065.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgePghvPWnqJRnTanNHdF0Okh7E6DsX6yjXoYCe1tcpkIiTf21bnGkmZqALxIiwrHeV1SLyVLTn__q60XRdS1nTrZdS8WLEncsrj5UFOenhHtI7_BWgTW0C4XvvFPKjHmVdgKqqAg/s320/IMG_1065.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142576444912269218" border="0" /></a> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZYjsS1xG4i1g2R1sc7KX8q7LH0_usX9HDfv5k1PXIVUVG1t1EJMhJHLlNGpOvq4BkWST5pdflJGeUezOUoOJsvXt8KfXznhaw9NFUeMhMuTf53FnxrwI3ZxDIZd5ERQ-ALOb1_g/s1600-h/IMG_1112.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZYjsS1xG4i1g2R1sc7KX8q7LH0_usX9HDfv5k1PXIVUVG1t1EJMhJHLlNGpOvq4BkWST5pdflJGeUezOUoOJsvXt8KfXznhaw9NFUeMhMuTf53FnxrwI3ZxDIZd5ERQ-ALOb1_g/s320/IMG_1112.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142576711200241586" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Diniretso ko pa ang daan hanggang maabot ang Gateway of India. Para siyang Statue of Liberty ng New York, kung saan siya ang pinakaunang makikita ng mga barkong parating ng Mumbai. Me construction sa paligid ng monument kaya mahirap gumala sa lugar na yun. Dito rin sa lugar nato makakabili ng tiket para sa 30-minute boat ride patungong Elephanta island na me mga kwebang puno ng scupltures. Sa bandang kanan ng Gateway ang Taj Mahal Palace.</p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyc7CWwDhyphenhyphenyq6JQzXaPTNe4nSQIvFXUhNVo1eHQzuY7sLx6Z2Nn9ThIUlMlwLPTohcp0jSgavG2ZzZu-6MVVDa2fnxoQIBciRrl14t1Gec40dCLecqZ5CXs-gwVjYgM0AQ1jZBJg/s1600-h/IMG_1215.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgyc7CWwDhyphenhyphenyq6JQzXaPTNe4nSQIvFXUhNVo1eHQzuY7sLx6Z2Nn9ThIUlMlwLPTohcp0jSgavG2ZzZu-6MVVDa2fnxoQIBciRrl14t1Gec40dCLecqZ5CXs-gwVjYgM0AQ1jZBJg/s320/IMG_1215.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142577359740303298" border="0" /></a><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Me trivia dito sa Taj Mahal Palace, na kinwento ng kasamahan ko sa opis at na-validate rin ng wikipedia (na ayon kay Michael Scott ay “the best thing ever”). Pinagawa ito ng industrialist na si Jamsetji Tata dahil hindi raw siya pinapasok sa isang whites-only hotel. Nung binukas yung Taj, me isang araw din na hindi siya nagpapasok ng mga puti.</p><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwpgBoizjQRVuXc7La377kVXMBIO1SAqi7D4x1f9cWZx1deN3MHFnMzsn6DKXq_oOjB3C_me7tdlSH1zGxg-pQujWJuqcJ1O_Ou9z1_SUvU8i7QzRsSSXPo-jlMZSN-1FTClNkQA/s1600-h/IMG_1176.JPG"><img style="cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwpgBoizjQRVuXc7La377kVXMBIO1SAqi7D4x1f9cWZx1deN3MHFnMzsn6DKXq_oOjB3C_me7tdlSH1zGxg-pQujWJuqcJ1O_Ou9z1_SUvU8i7QzRsSSXPo-jlMZSN-1FTClNkQA/s320/IMG_1176.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5142577626028275666" border="0" /></a></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p><div style="text-align: justify;"> </div><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText">Nagpitstop muna ako sa Café Coffee Day para magpahinga at kumain. Nagmamadali kasi ako kaya hindi nako nakapag-almusal. Isang oras din ang naubos ko sa kakalinis ng sd card at pagpalit ng baterya. Sa mga gustong malaman, cheese croissant at chocolate frappe ang order ko (100 rupees o ~120 pesos).</p>.....<br />part 2 hopefully tomorrow<br /><br />more pictures in <a href="http://ianclarito.multiply.com/photos">http://ianclarito.multiply.com/photos</a><br /><p style="text-align: justify;" class="MsoBodyText"></p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-3409193280390180882007-11-03T15:24:00.001+08:002007-11-04T20:26:12.837+08:00the brave one<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitAIz0QI7pkarq6NjbvP94bKYSRtltMMf1nuATB3OBLzkJrV0OB0gzCMrA94-ZZ1qaSKGElRcP81HGBE7ttvVvebQO2-hF873p547-d2IJEksgiipUtFHdKH9hQifVb4f98mEbHQ/s1600-h/404px-Brave_one_2007.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitAIz0QI7pkarq6NjbvP94bKYSRtltMMf1nuATB3OBLzkJrV0OB0gzCMrA94-ZZ1qaSKGElRcP81HGBE7ttvVvebQO2-hF873p547-d2IJEksgiipUtFHdKH9hQifVb4f98mEbHQ/s320/404px-Brave_one_2007.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5128511786252051218" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">This being my third time in the Delhi, I wanted to watch a movie. Actually, it was not the movie-watching but the rather the movie-house experience I was excited about. In the same city block as my office, there is a PVR cinema house which claims to an unforgettable theatre experience. In a city where words like "emporium" or "palace" can be anything but, it was surprisingly good.<br /><br />After lunch, I went there and got my ticket (with reserved seating) for an 11:10 PM viewing. As the ticketing window was outside the theatre, I only got a brief glimpse of what was inside. Around 10PM, I made my way from the apartment to PVR in 15 minutes time - a good 45 minutes to kill before previews start.<br /><br />Security is really strict. I passed through a full-body metal detector, then a guard holding a portable metal detector, and then another guard for a brief body inspection not unlike the ones they give in airports. Even the women were not spared - a little girl was given a slight nudge to go to the women's private area for the body inspection.<br /><br />The lobby is bit small - in just a few steps you can be in the concession stands and the different theatres. I bought my popcorn and drinks and sat in a corner, looking at the place slowly come to life. First up was a family coming from the outside. Mom and dad, with lola and the little kids, everyone but the token pet dog came in. Then came "Jerry Seinfeld" with wife. He brought a camera and was stopped at the gate. That and some other stuff like laptops and outside food are not allowed inside the premises. I guess he is not master of this domain. I continued munching away when at some point I looked down at the box and saw there's nothing there. Then the attendants opened the doors for my screen.<br /><br />Previews started with only 15 or so people in the audience - me being the only foreigner. One trailer which stood out is for Van Wilder 2 starring Kumar straight out of Newcastle. I had to glance left and right before laughing. Because you never know.<br /><br />There were only 126 seats in the theatre I was in. But those seats were definitely the best I have been on, functionally. It was a bit dark when I entered the theatre and in my row there were already some people who looked too relaxed - their knees where touching the seats in front of them. To think the row spacing was big. Only upon taking my seat did I realize the trick - these seats are reclinable like a la-z-boy.<br /><br />There was one more surprise I did not expect. We were more than halfway into the film, tension rising, and then the screen suddenly blanked with the lights blinding on. Of all times in the movie, they had to have an intermission at that point. Thankfully it lasted only 10 minutes.<br /><br />The movie over, we all went towards the big EXIT sign at the side of the theatre which directly led to the outside. Walking home in biting cold at one thirty in the morning, with only a few stray dogs and the occasional nightpost lighting my way, I guess I'm a bit brave myself.<br /><br />Ah yes. I almost forgot about the movie. Jodie Foster kicked ass. You definitely won't see me look at her funny.<br /><br />Summary<br />Movie: 3.5 out of 5<br />Theatre: 4 out of 5<br />Damage: Rs150 tickets + Rs140 (food)<br /><br /></div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-91943173642322295762007-03-24T17:23:00.000+08:002007-03-25T00:33:35.852+08:00i gave in<div style="text-align: justify;">Music has been a big part of my life. It probably all started when my mom began playing classical tunes to me when I was still in her womb. I remember being in grade school, seeing the other kids go to the music room for piano lessons. I wanted to learn to play an instrument too.<br /><br />When I was grade 4 or 5, I joined the music club and started playing the xylophone. That was the second word that I knew which starts with an x, the other being 'xerox'. I practiced every night, striking my little hammer to the beat of Lupang Hinirang and Joy to the World. You see, there was a Christmas presentation at school and the music club was working overtime for it. The only problem was, I was so forgetful. Memorizing the multiplication table was a piece cake compared to hitting those little aluminum bars in the correct order.<br /><br />I told my teacher about my difficulties, but with so many other things to attend to, she didn't have the time to teach me my piece. The older xylophone players in the club tried to help but my mind just doesn't seem to want to remember the music sheet.<br /><br />The dreaded day came. I was all smiles but terrified inside. When we were lining up and about to perform, my teacher looked back and said to me, "Do what you can." And so I did. Well, I did what Ashlee Simpson did in SNL. Unlike the other players, I pretended to play my xylophone. Our performance was a success. My performance was a dud.<br /><br />In high school, I resolved to take music more seriously. We had a music class where we were taught the recorder, which was like a flute. In second year, I practiced playing the guitar. All the while, I was listening to a lot of different records.<br /><br />I collected a lot of albums in cassette tapes, in a time when compact discs where too expensive. File-sharing clients like napster and audiogalaxy exposed me to the digital format known as mp3. Since then, I have continued getting my albums in CDs and converting them to it.<br /><br />Now, you might be thinking what those first paragraphs above are all about. Well, I have long thought that having a music player was a luxury I don't want to invest in. I kept myself occupied, simply replaying songs inside my head. But I guess, after holding out for more than five years, enough is enough.<br /><br />I got myself an iPod, a 4gb silver nano to be exact.<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieVZptt-HsONbwR4MOyzImYMIrQtogylWwNHtgSNLEDvdbob9pfVrGnTVUgewzVEaxORLji66G8sCqLr1U5COBntdG1Q-mC7kHnt_qxSN-I4qF678rfz42hgwKf0K90k9nj84M6A/s1600-h/IPod-Nano-package.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieVZptt-HsONbwR4MOyzImYMIrQtogylWwNHtgSNLEDvdbob9pfVrGnTVUgewzVEaxORLji66G8sCqLr1U5COBntdG1Q-mC7kHnt_qxSN-I4qF678rfz42hgwKf0K90k9nj84M6A/s320/IPod-Nano-package.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5045431452639679458" border="0" /></a><br /><br />Before I thought of getting the 30gb or 80gb to hold my songs. But reflecting on it, I realized that I don't need something that big. The number of songs that I collect will grow exponentially in time. What I am really looking for is not convenience (knowing all my songs are with me) but comfort. I like to walk around, and holding a 40 gram music player in my pocket is much more appealing.<br /><br />In the future, when a tera-byte music player can be had in something the size of a dice, I'll be one of the first in line. For now, 4gb worth of music in the size of a thick credit card is sufficient. I'll keep my latest songs in the nano, the rest in the computer, and the those that I truly hold dear and long memorized, stored in my heart.</div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-91880450472105293802007-01-31T19:20:00.000+08:002007-02-01T12:22:50.170+08:00ramblings from delhi<div align="justify">* ang lamig pala sa delhi. nasa 10 degrees celsius ang temperature kaya di na kailangan mag-aircon. nakaka-dry ng balat ang ginaw. buti at me heater kami sa apartment. simula march sobrang init naman.<br /><br />* parang probinsya yung lugar namin. Naraina ay isang industrial area - medyo maalikabok, medyo magulo. pero para sa kanyang ilang libong residente, ito ay ang nakasanayan na nila.<br /><br />* me nagtitinda ng refrigerated ice water sa sidewalks. para siyang dirty ice cream, pero imbes na ice cream e...ayun.<br /><br />* kapag naglalakad sa sidewalk, maraming klaseng amoy ang iyong pwedeng malanghap. buti na lang matapang ang insenso sa mga tindahan. para ka lang naman nag-perfume ng tiger katol. <br /><br />* siga talaga ang mga baka sa india. kung trip nila, pwede sila humiga sa gitna ng highway o lumakad ng soooooobrang bagal sa sidewalks at wala kang maririnig na busina o reklamo. in an unrelated story, masarap ang cup noodles na bulalo flavor. tikman niyo.<br /><br />* sa mga bookstores nila, ang raming libro at ang mumura pa. oracle technical books na tig-ilang libo piso, mabibili ang indian (in-english, pero di kasing ganda ang papel na gamit) edition ng mga 500+ php. eragon (motion picture edition), mabibili sa halagang 300 php.<br /><br />* meron kaming napuntahan na shopping district, ang connaugh place. mga 20+ minutes ang layo sa naraina. dito makakakita ng mga western-themed shops. mcdonald's, fridays', adidas, rbk, van heusen. ilan sa mga dinadayo ng mga tao - foreigner at lokal.<br /><br />* pag nasa 5th floor ka ng mall, ano ang pinipindot mong button sa elevator kung gusto mo bumaba sa basement 1? siret? Press -1. 0 ang ground floor nila.<br /><br />* mukhang kaka-introduce pa lang ng mga escalators dito kasi ang hilig nilang tumambay sa harap ng escalator kaya mahirap makaakyat. saka me ibang tao na takot na takot dun - me nakasabay ako ng kumapit ng mahigpit sa asawa sa first step pa lang. meron naman iba parang tumatapak sa hot spring - isang paa muna.<br /><br />pictures: <a href="http://ianclarito.multiply.com/photos" target=_blank>http://ianclarito.multiply.com/photos</a></div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-29972459985055729192007-01-21T21:25:00.000+08:002007-01-21T21:38:01.733+08:00celebrity sightings<div style="text-align: justify;">i was doing my weekly grocery shopping at rustans. while browsing, i almost bumped into one of the maintenance people who was standing idly in a corner aisle. i was about to apologize when i saw him and three others smiling dumbly at someone. i looked at their line of sight. there was a pretty lady wearing jeans and no makeup with a shopping cart, standing just a few feet away. one of the other maintenance personnel went up to her for an autograph, which she gamely signed. i thought maybe she was some starlet and just went my way.<br /><br />going to some other aisles, i overheard some salespeople whispering, "nandiyan pala si ????? alonzo". i wasn't able to get the first name. maybe it was bea alonzo, cute din ata yun. while getting items from my shopping list, i became more conscious of my surroundings hoping to get another glimpse kasi sayang naman. unfortunately, she seemed to know which aisles i'm going as i didn't see her at all.<br /><br />i finished my shopping and proceeded to the counter. after paying for the groceries, i heard a few more salesladies whispering excitedly, "nandun si say sa counter na yun". so it was <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Pinoy_Big_Brother,_Season_1#Say_Alonzo" target="_blank">say alonzo</a>. i looked - she was wearing a skirt and was all dolled-up. as i glanced back, i finally saw the "other" celebrity. it turns out she was in the same counter as me, only 3 shoppers behind. she had a bemused look, looking at say alonzo and how people were showering her with attention.<br /><br />i left rustans and started walking for home. i was still thinking who that other celebrity was. then it hit me. crap, it was <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Katrina_Halili" target="_blank">katrina halili</a> - only FHM Philippines' sexiest girl of 2006. kung bumili kaya ako ng Gineb...este Tanduay, payag kaya siya magpa-picture? just thinking out loud.<br /><br />and so ends a not so typical sunday night for me.<br /><br />...<br />...<br />...<br /><br />note:<br />i am pretty sure the girl was say alonzo (kasi nakapanood ako ng ilang eps ng pinoy big brother. hehe). as for the other girl, i still think its katrina halili, though i cannot vouch for it as i'm not really familiar with her. pero malay mo, bilog ang mundo.<br /></div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-221604167684710692007-01-19T06:10:00.000+08:002007-01-19T06:25:39.479+08:00busi was riding the bus on the way to bicutan to process some papers. in one of the bus' many stops, an old guy gets in, scans the seats and finally chooses to seat beside me. the bus begins to move.<br /><br />he motions to the conductor and when he comes asked, "magkano ba para dalawa papuntang alabang?". the conductor was surprised. but he complied, giving a figure and the guy paying in coins the exact amount.<br /><br />i wondered, this guy came in alone and will definitely go down alone. why in the world would he want to pay for two?<br /><br />then i thought of something - maybe the guy lost his wife. maybe they are from alabang or were supposed to go there. maybe because he loved her so much, he feels her presence wherever he goes.<br /><br />maybe i'm pushing it too far with that theory. but if that was really true then everything makes sense.<br /><br />at least to me.ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-58835667324964717552006-12-28T10:26:00.000+08:002006-12-28T11:03:29.685+08:00happy holidayswe have ended another year. while there are a lot of things to be worried about, we also have more to be thankful for:<br /><br />1) health - i'm still alive and kicking after 20+ years . i'm hoping to be around to see the election of a new president or me buying a laptop (whichever comes first).<br /><br />2) family - a firm foundation that has given me a reason to keep on going. i am only with them a couple of weeks a year, but i know they understand. thanks for your love and support.<br /><br />3) friends - they have made my life easier in more ways than i can think of. salamat.<br /><br />happy holidays to us all.ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1162008717018531792006-10-28T12:09:00.000+08:002006-10-28T17:35:11.496+08:0050 cent!!!Kamukha ko ba si 50 cent? Saka bakit puro babae mga kahawig ko? Nakapagtataka...<br /><br /><br /><a href="http://www.myheritage.com" title="MyHeritage - genealogy software with facial recognition technology" alt="MyHeritage - genealogy software with facial recognition technology" target="_blank"><img style="width: 526px; height: 574px;" src="http://www.myheritagefiles.com/G/storage/site1/files/04/24/84/042484_2743874e5d2454afwh6f15.JPG" border="0" /></a>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1133879439661953892005-12-06T21:28:00.000+08:002005-12-06T22:36:28.236+08:00sigiriya (pt 2)<div style="text-align: justify;">Maraming bisita ang Sigiriya. May grupo na pinamumunuan ng isang Buddhist monk. May mga mag-syota na hawak-kamay na umaakyat sa matarik na hagdanan. May pamilya na, kasama ang lolo at lola, ay mabagal na naglalakad patungo sa tuktok. At ang mga usual na turista – Brits, Japanese at Germans. Plus 1 Filipino and 1 <st1:country-region><st1:place>Thai.</st1:place></st1:country-region></div> <o:p> </o:p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/004.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/004.jpg" alt="" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Nakarating kami sa tuktok mga 1230 ng tanghali. Konting pahinga lang at ikot sa mga natitirang levels ang aming kinaya dahil walang lilim sa itaas. At nagsimula na rin ang aming pagbaba. Isa lang ang daan patungo sa tuktok – para siguro mabantayan at mapreserve ang ibang parte ng bato na hindi pa na-iimbestigahan. Naabot na ang paa ng <st1:country-region><st1:place>leon</st1:place></st1:country-region> ng nakakita kami ng isang unggoy na naghaharang sa hagdan. Sa area na ito, isang set ng iron steps pataas at pababa ang gagamitin upang makaabot sa level 1 ng bato. Minalas lang na ang kaharap ng tsonggo ay isang dosenang babae nakahilera. Takot silang umakyat at di naman din gumalaw ang unggoy. Ang unang kumurap talo.<o:p><br /></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Tatagal pa siguro ang stand-off kaya tinakot na namin ang unggoy. Buti naman at umalis na siya. Umakyat na ang mga babae at nakababa na rin kami. Habang pababa, sinabi ni prasanna ang isang trick ng arkitekto ng palasyo. Ang tuktok ay nasa isang plane na mas malapad sa lower area ng bato. Kaya tuwing umuulan, ang tubig na galing sa itaas ay diretso sa lupa at di tumutulo sa bato na magpapabilis ng erosion. Diri-diretso na ang aming pagbaba hanggang sa parking area. Umabot ng dalawa’t kalahating oras ang aming stay sa bato. Marami pa ang lugar na di namin nadaanan. Sa susunod na lang.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/005.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/005.jpg" alt="" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/006.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/006.jpg" alt="" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/007.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/007.jpg" alt="" border="0" /></a>Dahil nasa area na rin kami, naisipan naming pumunta sa isa pang site – ang <a href="http://www.pbase.com/tcom/sridambulla" target="_blank">Golden Temple of Dambulla</a>. Ito ay grupo ng limang kweba kung saan nakalagay ang iba’t ibang mga statues ni Buddha at ibang Hindu gods. Ang mga kweba ay nasa isang bundok kaya lalakarin pa. Pero ng tanungin ni prasanna kung gaano katagal ang paglalakad, aabot daw ito ng 1-2 hours kasama ang pabalik. Lagpas alas-dos na ng nakarating kami sa <st1:place><st1:placetype>temple</st1:placetype> <st1:placename>kaya</st1:placename></st1:place> postponed din ang trip na ito. Gagabihin na kami ng pagdating sa <st1:city><st1:place>Colombo</st1:place></st1:city> kung itutuloy namin ito. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Di pa kami nakakakain kaya naghanap kami ng lugar. Maraming hotels at restaurants sa tabi ng daan at nakapili kami ng isa. Nauna si prasanna upang magtanong at ang sabi niya ay buffet. Pwede na <st1:city><st1:place>sana</st1:place></st1:city> kaso may sabit – rice and curry buffet pala yun. Gusto nila kaya sumasama na rin ako.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Tatlong klase ng curry ang pagpipilian – chicken, fish at mango. Lahat sila ay di ko nagustuhan. Nakakain lang ako ng dalawang maliit na paa ng manok at konting kanin. Nag-order na rin ako ng dalawang Elephant ice cream na lasang Selecta. Nasiyahan naman sila sa pagkain dahil mura lang – 75php at unlimited pa. Matapos ang bill ay umalis na kami pabalik sa <st1:city><st1:place>Colombo</st1:place></st1:city>. Medyo nanghina ako sa kakalakad at di ito natulungan ng lunch ko. Bigla kong naalala yung fruit cake slice kong binili ng umaga. Yehey!</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/011.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/011.jpg" alt="" border="0" /></a>Maraming loko-lokong driver dito sa <st1:country-region><st1:place>Sri Lanka</st1:place></st1:country-region>. Maliit lang kasi ang kotse ni prasanna kaya pilitin man naming bilisan, di makakaya ng 900cc engine niya. Sa labas ng siyudad, nagiging art form ang overtaking nila sa daan na madalas dalawang lane lamang. May time na nakaabot kami sa isang maikling tulay at may malaking bus 50 meters ahead na nagpipilit mag-overtake, at pumunta sa lane namin. Wala na siyang lugar para mag-overtake. First (and hopefully last) time kong makakita ng isang bus na nagdrift. Nagswerve siya pabalik sa kanyang lane at naiwan ang likod ng bus. Nagcompensate naman kaya di kami nagkasalubong. May ilang beses rin na nakakita kami sa dalawang konduktor ng bus na naka-sabit lang sa pintuan habang nag-oovertake ng kahit ano – bisikleta, kotse, truck o bus. Yan ata ang tinatawag na testicular fortitude. Ito rin ang dahilan kung bakit maraming pulis ang nagbabantay sa daan upang hulihin ang mga lumalabag sa traffic law, kahit linggo.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">One time, nagtry din si prasanna na mag-overtake pero nabitin kasi kaya di na niya tinuloy. Malas lang na ginawa namin ito sa harap ng outpost ng pulis. Kinausap ni prasanna at bumalik siya ng walang lisensya. Ayon sa SL traffic rules, kapag broken lines ang nasa daan (- - -), pwedeng pumunta sa other lane. Kapag dalawang straight lines (====), di pwedeng umovertake. At kapag isang straight line (___), pwedeng umovertake pero dapat bumalik kaagad sa sariling lane. Nasa gitna pala kami ng daan na may straight line kaya kami pinahinto. Mura lang naman ang fine (500 rupees), ang hassle lang ang pagkuha ng lisensya matapos ang ilang linggo. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Tumuloy ang aming paglalakbay (ng mas mabagal at mas ingat. he he). Dahil mas mabagal na ang aming takbo, mas marami kaming nakita. Napansin ni Wikrom na sa isang lugar ang mga tindera ng prutas sa tabi ng daan ay may make-up at magagara ang damit. Sa isang lugar naman, di ganun kaganda ang presentation.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Madilim na madilim na ng alas-sais ng gabi at nagsisimula ng umulan. Nakatatlong junction siguro kami, at ang una naming liko ay <st1:country-region><st1:place>mali</st1:place></st1:country-region>. Di bukas ang mga streetlights kaya dagdag na hirap maghanap ng tamang daan. Pero sa wakas ay nakaabot din kami sa lugar nina prasanna. Dumaan muna kami roon upang mag-dinner ng boiled vegetables at itlog. Okey pala ang ganung dinner – nakakabusog at masustansya pa. Matapos ang dinner, dinaan na kami ni prasanna sa bus stop at dumiretso na kami pabalik sa hotel. Nakarating kami sa bahay ng <st1:time minute="30" hour="20">8:30 pm</st1:time> – tamang-tama para manood ng Nine Months.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">15 hours and 340 kilometers. Over a thousand steps with 6 buko juices, 1 curry buffet and 1 fruit cake slice. A history lesson, cultural lesson <span style="font-style: italic;">and</span> driving lesson packed in one journey. <st1:city><st1:place>Gaya</st1:place></st1:city> ng sabi sa kanilang tourism website, only in <st1:country-region><st1:place>Sri Lanka</st1:place></st1:country-region> – a land like no other.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Various pictures:<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: left;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/012.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/012.jpg" alt="" border="0" /></a> upuan ni king<br /></p> <div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/014.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/014.jpg" alt="" border="0" /></a>below is the lion's paw<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/002.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/002.jpg" alt="" border="0" /></a>i feel so <span style="font-size:78%;">small</span>...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/013.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/013.jpg" alt="" border="0" /></a>may malaking buddha sa malayo<br /></div> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/008.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/008.jpg" alt="" border="0" /></a> may malaking buddha, mas malapit</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000.5.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000.5.jpg" alt="" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/001.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/001.jpg" alt="" border="0" /></a> king coconut<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/003-eco.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/003-eco.jpg" alt="" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/010.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/010.jpg" alt="" border="0" /></a> eco-hotel</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"> <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/009.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/009.jpg" alt="" border="0" /></a> casa prasanna<br /></p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1133763622095098642005-12-05T13:25:00.000+08:002005-12-05T18:17:32.526+08:00sigiriya (pt 1)<a href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000a.5.jpg"></a><div align="justify"></div><div align="justify">Malapit ng umuwi ang mga tao dito. Kaya kahapon, marami ang nagsipagbili ng mga pangregalo at nagshopping ng kung anu-ano. Para sa amin ni Wikrom at Prasanna, ito ang naging panahon upang maglakbay sa Sigiriya, the Rock Citadel.<br /><br /><?xml:namespace prefix = o /><o:p></o:p>Nagsimula ang araw namin ng alas-kwatro ng madaling araw. Ang <?xml:namespace prefix = st1 /><st1:city><st1:place>plano</st1:place></st1:city> ay magkikita na lang kami ni prasanna sa bus stop malapit sa kanila dahil ang lugar niya ang junction patungo sa Sigiriya. Malayo rin ang bahay niya – siguro <st1:city><st1:place>Makati</st1:place></st1:city> hanggang Cubao pero ang pamasahe sa bus ay 15 rupees (7.5php) lang. Ayos din ang bus – may mga pictures ni Buddha na pinapalibutan ng blinking lights. Ewan ko lang kung dahil malapit na ang pasko o ganun talaga yun. Naghintay kami ng halos 20 minutes sa bus stop bago nakita namin siya at dun nagsimula ang aming paglalakbay.<br /><br /><o:p></o:p>Ang orihinal na <st1:city><st1:place>plano</st1:place></st1:city> ay kasama sina Daniel at Chandra ngunit nagback-out ang dalawa. Kung natuloy yun, mag-arkila <st1:city><st1:place>sana</st1:place></st1:city> kami ng van. Dahil wala, sumakay kami sa kotse ni prasanna na parang sasakyan ni Mr Bean. Isang Nissan March na maliit pero komportable sa loob.<br /><br /></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image011.0.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image011.0.jpg" border="0" /></a></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">May nadaanan kaming <st1:place><st1:placetype>temple</st1:placetype> <st1:placename>kung</st1:placename></st1:place> saan lahat ng kotse ay humihinto at naghuhulog ng barya sa isang butas sa pader. Sabi ni prasanna, ito ay prayer to the gods for safe travel. Huminto rin kami at naglagay ng barya. Saka mayroon kaming nadaanang lugar na may maraming white flags. Ito raw ay simbolo na may namatay na tao. Sabi niya bka dahil sa mga wild elephants. Malapit din sa mga white flags ang isang Buddhist crematorium. Tradisyon nila na<span style="font-size:0;"> </span>sunugin ang katawan ng namatay at ikalat ang abo sa ilog o sa lugar na paborito ng tao.<br /></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image012a.0.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image012a.0.jpg" border="0" /></a>Totoo ang sabi ni prasanna na isang oras sa labas ng <st1:city><st1:place>Colombo</st1:place></st1:city> ay ibang tanawin na ang makikita. Marami kaming nadaanang palayan at dalawang forest reserve. Dun sa loob ng forest, huminto kami sa may nagtitinda ng buko at mais. May maliit ding shrine kung saan ang mga tao ay naglalagay ng mga dahon – ito naman ay para sa mga gods ng forest sa mga taong nais pumasok sa loob. Sa tabi ng daan, may mahabang vine na parang tali ni Tarzan na hinahawakan ng lalaki. Nung tinanong ko si prasanna, wala lang daw yun – siguro panglinis ng kamay matapos umihi. Ah!<o:p> </o:p></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000.0.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000.0.jpg" border="0" /></a>Matapos ang dalawang oras ng paglalakbay, huminto kami sa lugar na may maraming roadside shops. Dito kami kumain ng almusal. Ang tipikal na almusal nila ay ang tinatawag na string hoppers na sotanghon na pinagsama upang maging bilog ang hugis. Nilalagyan nila ito ng kung anu-anong sahog <st1:city><st1:place>gaya</st1:place></st1:city> ng mais o isda. Mayroon din silang hoppers lang na pinainit na flour. Bowl-shaped siya na ang labas ay lasang barquiron at ang gitna ay parang bibingka. At sinamahan ito ng tsaa na may luya (weird talaga sila no?). Ang lahat-lahat ay umabot ng 100php. Medyo nabitin ako kaya bumili ako ng fruit cake slice. At tumuloy na ang aming journey.</p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Sa puntong ito may mga eco-hotel na gustong daanan si prasanna. Nais niya palang magtayo ng ganito. Villa style siya ngunit walang tv, walang sports courts. Konting mga cottages lang na gawa sa clay. Ang punto ng isang eco-hotel ay para mag-commune with nature and with your loved one. Di pwede ang maiingay na activities <st1:city><st1:place>gaya</st1:place></st1:city> ng sports. Tahimik na pamumuhay. May mga activities din gaya ng clay making para feel mo villager ka. Maganda ang concept pero di ko siguro makakaya ang tumira ng matagal sa ganung lugar. <o:p><br /></o:p></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image014a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image014a.jpg" border="0" /></a>Anyway, after the slight detour, tuloy na naman kami. May napansin si prasanna na bagong juice shop (Juiceez) na subsidized ng government kaya nag-stopover na naman kami. Fresh juices and yoghurt/curd ang ginagawa dun. Umorder ako ng watermelon at sila ay pumili ng lime. Sinamahan ito ng fresh yoghurt. Ang pagkakaiba raw ng curd sa yoghurt ay pinatamis ang yoghurt. Totoo kaya? Ayos na pwesto kasi kasama ng drink mo ay may plastic mat na nagsasabi sa medicinal value ng iniinom mo. Pinulot ko yung ibang mats na iniwan ng mga tao. Ang galing pala ng mango: “Rich source of carotenic and ascorbic acid. Useful in night blindness; possesses laxative diuretic and invigorative properties…” Wala palang kwenta ang iniinom kong watermelon: “Quenches thirst when eaten as fresh fruit.” =(</p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Nakarating kami malapit sa The Rock ng mga 1030am. Pero may mga sagabal pa rin sa aming pag-akyat. Dahil kasama siya sa World Heritaga List, kelangan magbayad ng entrance fee. May nakasulat sa harap ng ticket house in Singhala na 20 at 10. Siguro bente (10php) pangmatanda at diyes (5php) ang pangbata. Prices for locals pala yun sa gilid ng ticket house nakasulat ang para sa amin – tumataginting na 20USD (2000 rupees). Hwatta! 100x increase. Ang kasama sa ticket ay ang stub na nagsisilbi ring isang postcard. Magulo ang setup dahil ang layo ng ticket house sa entrance area ng site, dagdag na 15-minute ride.<o:p> </o:p></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image020a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image020a.jpg" border="0" /></a></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Dala ang aming 20 dollar postcard, pinayagan na kaming pumasok sa entrance ng Sigiriya. Makulay ang kwento kung bakit ginawa ang Sigiriya. Nais ni Prince Kasyapa na makuha ang kaharian sa kanyang daddy, pero ito ay ibibigay sa kapatid niyang si Prince Mogallana. Mahirap tagalugin kaya ang ginawa niya ay “he walled up alive his father” habang wala ang kanyang kapatid. At tumakas siya patungo sa isang rock fortress na naging Sigiriya. Mautak si Kasyapa sa pagpili ng lugar. Ang kanyang bagong palasyo ay nasa malaking bloke ng lupa sa gitna ng kagubatan ngunit nakikita lang ito sa konting piling daan. Kaya nakikita niya kaagad ang kanyang mga kalaban habang malaki ang posibilidad na maligaw ang mga ito ng di man lang matatanaw ang kanyang palasyo. Pero mas mautak naman ang kanyang kapatid – nagdala ito ng libu-libong sundalo at sumugod sa kanyang lugar. Natakot ang hari, at sinabing tumalon ito galing sa taas ng kanyang palasyo. </p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000.2.jpg" border="0" /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000b.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000b.jpg" border="0" /></a>Kung tutuusin, hindi ang palasyo kundi ang grounds niya ang malaki. Kung may harem ka nga naman ng limandaang babae, kailangan mo talaga ng malaking lupain. Maraming gardens, fountains at pools ang nakapalibot sa baba ng malaking bato. Pero bago pa man makaabot dun, marami pang dadaanang pagsubok ang sinumang gustong lumusob dito.<o:p> </o:p></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000a.jpg" border="0" /></a>Ang Sigiriya ay tinawag na rock fortress o citadel. Ang first line of defense nito ay moat na punung puno ng buwaya. Hanggang ngayon ay meron pa rin (pero konti<span style="font-size:0;"> </span>na lang), kaya maraming signs na nagsasabi huwag lumangoy. Kahit naman walang sign e ang may topak lang ang lalangoy dun – maputik at mabato ang moat.</p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify">Nakalagpas kami sa first line of defense gamit ang mga tulay na gawa ng bato, ngunit may susunod na pagsubok para sa amin – ang tourist traps. Dahil ten pesos nga lang ang entrance para sa mga locals, marami ang pumupunta upang magtinda ng kung anu-anong abubot. Ang dumaan dun ay parang natransport ka sa Virra Mall (“dvd boss…gusto niyo x?”). “Open this, it’s a sacred box…;Postcards here…;No business today, for you only 700 rupees…” Grabe, madrama rin ang mga vendors nila. Tumuloy lang kami. Buti kasama si prasanna para may kumausap sa kanila.<o:p> </o:p></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify" align="justify"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000a.7.jpg" border="0" /></p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image021a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image021a.jpg" border="0" /></a>Marami ring iba’t ibang hayop sa loob ng area. Aside sa mga buwaya, may nakita kaming mga chameleon at mga monitor lizards. May mga hornet’s nests din kaya di pwede ang mag-ingay. May elepante rin daw dati pero wala na ngayon. Tsk tsk, sayang ang photo op. <div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000.4.jpg" border="0" /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image030a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image030a.jpg" border="0" /></a> <img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000.3.jpg" border="0" /><br />Ginawa ni king ang grounds niya by levels na parang rice terraces. Parang kada-sampung steps ay nasa bagong level ka na naman. Talagang nakakapagod ang maglakad sa kanyang kaharian. Pero magandang exercise na rin para sa amin na buong araw nasa opisina. At sa wakas nakaabot na kami sa base ng rock. 200 meters ang taas ng bato at mabuti na lang na may series of ladders and steps para makaabot sa tuktok. Along the way, nakita namin ang isang pader na puno ng drawings ng mga babae – baka mga concubines niya. At may tinatawag silang mirror wall, kung saan may nagsulat ng mga poems ang king. Sayang ang di naprotektahan ang mga ito. Ngayon, puno ito ng mga scribble ng mga pangalan ng kung sinu-sino.<o:p> </o:p></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image023a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image023a.jpg" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image035a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image035a.jpg" border="0" /></a><br />Pwedeng hatiin ang bato sa dalawa – ang first level (mirror wall, paintings, assorted pools, fountains, etc). Ang pangalawa ang tuktok kung saan ang throne room at reception area. Matapos ang first level ang steps patungo sa tuktok ay binabantayan ng lion’s paw, ang paa ng lion naka-carve sa bato at sa gitna nito ang steps paakyat. A king guarding a king.</p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image026a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image026a.jpg" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000.jpg" border="0" /></a></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000b.3.jpg" border="0" /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image029a.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image029a.jpg" border="0" /></a></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><span style="font-size:0;"><span style="font-size:0;"></span></span></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000a.6.jpg" border="0" />May mga ilang levels pa rin bago maabot ang throne room sa tuktok. Sa laki ng nasa baba, nakakagulat na maliit lang ang pinakatuktok niya. Kalaki siguro ng ground floor opis ng SA Manila. Pero sa taas na ito, makikita mo ang sakop ng kanyang lupain. Ang kagubatan, malaking statue ni buddha, lakes - lahat ng ito ay kitang-kita sa taas ng bato. Feel mo na nasa tabi mo si King Mufasa na nagsu-survey ng kanyang kaharian. Pag nasa tuktok ka na, talagang masasabi mong masarap pa lang maging hari. =D<br /></p><div style="TEXT-ALIGN: justify"></div><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"></p><p class="MsoNormal" style="TEXT-ALIGN: justify"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/000b.1.jpg"><img style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: pointer; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/000b.1.jpg" border="0" /></a></p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1124868817346399722005-08-24T15:25:00.000+08:002005-08-24T15:43:22.380+08:00homeSa wakas, makakauwi na rin kami. Medyo biglaan nga. Narinig lang namin na uuwi na kaso walang binigay na eksaktong petsa. Nung martes lang sinabi na aalis talaga ngayong linggo. Kahapon lang na-confirm na ang alis ko (kasama si mommy suzie) ay mamaya. Ang saya-saya.<br /><br />Pero sa totoo lang, di naman ako gaano sumaya nung nalaman ang pag-uwi. Hindi pa nag-sink-in ang feeling na talagang makakabalik na sa <st1:city><st1:place>Manila</st1:place></st1:city>. Kahit ngayon, habang sinusulat ko tong blog, wala pa rin. Siguro pag nasa-eroplano na kami, saka ko pa lang mararamdaman na hindi ito isang panag-inip.<br /><br />Maraming pinapaayos at ginagawa kaya di na ako nag-update ng blog. Kaya mag-recap na lang ako:<br /><br /><span style="font-weight: bold;">bowling</span><br /><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Sumali kami sa All-Pilipino bowling tournament. Nag-meeting pa kasi ang mga mommies kaya ang kids (Gerard, Ian, Libay) ang naging representative. Team Wala Lang kami. Pero di sa wala lang ang paglaro namin.<span style=""> </span>Yung unang dalawang round ay para maayos ang bracket kung gaano ka-galing (o ka-malas) ang mga teams. Ang third round ang naka-bracket na. May trophy ang kada-tao sa team na mananalo. Magandang ilagay sa corner yung bowling trophy – maliit, kumikinang, pinaghirapan. Kaya Ganado kaming maglaro, kahit na di nag-praktis.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Sa unang dalawang round ang pangit ng laro namin kaya nalagay kami sa bracket C – ang Needs Improvement bracket. Pero humirit din sa final round – nakuha namin ang pinakamataas na team score (kung napapansin niyo, di ko nilalagay ang mga scores namin. sa totoo lang, mababa yung mga nakuha namin – lumulutang sa 100. hehehe).<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Akala namin nanalo na kami. May nag-congratulate na nga e. Dahil ang bracket C ang pinaka-una sa lanes, hinintay namin matapos ang ibang brackets. Natapos din ang lahat ng laro kaso pinahintay na naman kami ng halos dalawang oras. Nahirapan silang magcompute ng scores. “World-record” daw ang attendance, 31 3-person teams ang nakilahok sa tournament.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Matapos ang lahat, talo pa rin kami. Kahit pinaka-mataas kami sa final round, di namin kaagad nalaman na ina-average pala ang lahat ng rounds. Handang-handa pa naman kami sa acceptance speech. Sa susunod na lang.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">pag-alis</span><br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Halos tatlong buwan na pala kami rito sa <st1:country-region><st1:place>Sri Lanka</st1:place></st1:country-region>. Mahirap isipin na ganun na kami katagal. Sa pagdating, excited ang lahat. Sa pag-alis, nagpapasalamat ang lahat (sa Diyos).<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">May mga nabago rin sa amin. Kung sa Manila ang weekends ay para manood ng sine o kumain sa labas, dito masaya na kami na nakakapanood ng Desperate Housewives at makita kung sino ang iinterbuyihin ni Oprah ngayong linggo. Dito ko rin nalaman na mapalad tayo na mabilis ang internet sa opisina – sa totoong buhay di pala ganun lagi :p<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">May ma-miss din ako sa pag-uwi. Yung ngiti ni manong janitor na natututong mag-English (kami ang ilan sa mga test subjects niya) na kahit di namin naiintindihan minsan ang salita, naiintindihan namin na nandirito siya. Mamiss ko rin ang paglalakad sa lake, na kahit maraming tae ng uwak, nakakapag-munimuni ako tungkol sa mga nagawa at dapat gawin. Mamiss ko rin ang mga taga-bangko, na kahit makulit kung minsan alam kong ito’y dahil mahal nila ang sistema na aming ginagawa. At kahit na rin sina ama at tito, talagang makulit pero alam mo namang may mapupulot ka ring aral kahit papaano.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Ang di ko lang mami-miss ang mahabang buhok ko. Mainit e. Mahal kasing magpagupit dito. Kaya sa pagbalik sa <st1:city><st1:place>Manila</st1:place></st1:city>, magpapagupit na ako.</p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1122890875668487202005-08-01T18:04:00.000+08:002005-08-01T18:17:13.510+08:00extended<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Na-extend na naman kami for the nth time. Di sa ayaw ng bank – in fact mahal na mahal nila yung system kaya pinipiga nila talaga. Masyado lang OC sila na dapat lahat ng mga issues ma-resolve na. Medyo mahirap ata gawin yon. Kaya buti na lang kinausap nina Catherine and Aravinth yung mga bosing kaya may matinong schedule na rin ang pagbalik namin. Sa katapusan ng Agosto(?) na raw. Malamang di na yon ma-extend pa ulit. Kundi maglalagay na ng presyo sa ulo ko ang dost =(<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p></o:p>Dahil nandito si Catherine, nilibre niya kami sa isang Sri Lankan restaurant sa hotel niya. Kasama rin namin ang mga users, para mag-bonding daw (as if di na sapat ang dalawang buwang pagsasama namin. hehe). Outdoor restaurant ang Curry Leaves<span style=""> </span>na may kasamang acoustic band na kumakanta ng kahit ano – Sri Lankan, Beatlesque, Bob Marley. Habang kumakain kami, may narinig kaming masayang tugtugin sa daan. May kinakasal pala - tradisyon nila na iparada ang bagong kasal sa siyudad kasama ng malakas na tugtugin. Mahalaga ang komunidad sa kultura ng <st1:country-region><st1:place>Sri Lanka</st1:place></st1:country-region> kaya ganito ang nakasanayan nila. Sa pag-alis namin mga ala-una ng umaga, nakita pa namin ang bagong kasal paalis ng hotel. Nag-reception pala sila sa ballroom. Nagtaka lang din ako bakit sila yung huling umuwi. Sa mga movies sila yung nauuna, nakasakay sa isang magandang kotse na may lata sa likod. Dito, sumakay ang dalawa sa lumang pulang auto. Pagod? Masaya? Siguro lahat ng iyon ang nadama nila matapos ang lahat ng kanilang pinag-daanan upang makaabot sa puntong ito.<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p></o:p>Nung Sabado, naisipan na magbowling kami sa Arena. Mga 20 minutes lang ang layo galing sa hotel kaya nilakad namin. Napadaan kami sa mga tindahan para sa damit pambata, Kidz. Mahirap maka-relate sa mga mommies habang kinakalikot nila ang mga bilihin. Halos pambabae laht ng mga paninda kaya sa tabi na lang kami ni Gerard. Pero nakakaaliw yung store – maraming gown (para sa mga sasali sa Little Ms. <st1:country-region><st1:place>Philippines</st1:place></st1:country-region>), at may makikintab na skirt (sa mga babies na may nightlife).<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p></o:p>Matapos sa Kidz, tumawid kami para pumunta sa isa pang gusali. Nalito na naman kami sa right-hand driving (Tawid na tayo, malayo pa naman. | Teka, sa other side yan. Bilis!!!). At nahulugan ng tae ng mga uwak si She-Who-Must-Not-Be-Named. May nabasa ako na swerte raw ang ganun. Pero tinanggal niya kaagad. Sayang, di ko na malalaman kung totoo nga yun.<o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p></o:p>Nakaabot din kami sa Arena, kung saan nakakita kami ng ibang Pinoy. Sa susunod na Linggo, may All-Pilipino bowling tournament pala. Kaya nag-eensayo na ang mga kababayan natin. Inimbita nila kaming sumali, may libreng lunch daw at premyo sa mga mananalo. Di ko alam kung ano ang <st1:city><st1:place>plano</st1:place></st1:city> ng grupo.<br /><o:p></o:p><br />Matapos ang dalawang buwan, nandito pa rin kami. Pagod, masaya, nalulungkot, nananabik. Go live? Medyo malayo pa yun. Go bowling na lang muna.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">---<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">side note: di ganun kataas ang nakuha naming score sa bowling. mukhang kailangan kaming paulanan ng bird droppings kung sasali man kami sa tournament.<br /><br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">try namin magpost ng pictures within the week </p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1121394361374239482005-07-15T10:22:00.000+08:002005-07-15T10:30:28.930+08:00greetings from colombo<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/IMG_9222abc.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/200/IMG_9222abc.jpg" alt="" border="0" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/IMG_9221ba.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/IMG_9221ba.jpg" alt="" border="0" /></a><br />mukha naman kaming masaya di ba? :pianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1121003201257279982005-07-10T21:39:00.000+08:002005-07-14T23:39:03.626+08:00field trip<div style="text-align: justify;">Nung Sabado nagplano ang pamilyang pumunta sa Deli-Mart. Sabi ng taga-bank masarap daw dun at maraming pag-pipilian. “Deli-Mart?” Hmm…para kayang Market-Market to?, <span style=""> </span>inisip ko. Pagpunta namin kahapon, isang food court lang pala siya. Marami choices – oriental, italian, indian , salad bar, dessert shop, oriental, italian, indian…<br /><br /><o:p></o:p>Parang sa Eats siya kung saan bibigyan ka ng swipe card para sa mga bibilhin mo at magbabayad sa paglabas. Yung iba nag-salad bar. May nag pasta. Di ko alam kung bakit naisipan kong bilhin yung fish and curry in rice. Unang tikim ko pa lang, suko na ako. May amoy siyang di ko makaya. Maihahalintulad (naks) siya sa amoy ng kanin na niluto ni Gerard dati. Okey ang rice kaso ang may amoy yung sauce ng isda. Binayaran ko na kaya konting tiis (…konting ulam na lang. yey!). Bumili na lang ako ng dessert para makalimutan ang lahat.<o:p></o:p><br /><br />Nasa World Trade Centre pala ang Deli-Mart. May nag-shooting pa nga ng music video sa labas. Pag-daan sa set, nahinto ang take nila dahil lahat ng tao tumingin sa amin. Our fifteen minutes of fame.<br /><br />Paglabas ng Centre ay nasa sea-side na. Naisipan naming maglakad papuntang Crescat (isang mini-mall). Lover’s lane ata yung dinadaanan naming beachfront. Kada limang metro may makikita ka na namang mag-siyotang nakatago sa payong (mahangin kasi e). At dahil mahangin, nag-fog ang glasses ko. Nasa lumang parte kami ng lungsod kaya parang natransport kami sa ibang panahon (temporary “sepia”-tinted glasses enhanced the effect – yung kulay kapareho ng kapag kinakalaban na ni Shaider yung boss sa ibang dimension overlooking sa mga bundok). Kung saan mala-Beach Boys ang tugtugin. Kung saan maraming nagtitinda ng ice cream. Kung saan ang mga lalaki ay naka-polo at mga babae ay nakapalda.<o:p></o:p><br /><o:p></o:p> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><o:p></o:p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image011a.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image011a.jpg" alt="" border="0" /></a>Nadaanan namin ang lumang parliament house nila, ang pinakaunang hotel (since 1864) sa <st1:city><st1:place>Colombo</st1:place></st1:city> at mga riles na mukhang gawa pa ng mga Ingles. Ilang minuto pang lakad at ang panahon ay bumalik sa ngayon. Malalaking gusali, busina ng kotse, modernong pananamit.</p> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">---</p> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Masarap ang chicken shawarma nila rito. Perfect blend of marinated chicken, french fries and vegetables, with garlic sauce. Sa wakas, may food na nasiyahan ako. Sa mga may-ari ng Dine-mor, maraming salamat po. =p</p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com84tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1120479197720998572005-07-04T20:10:00.000+08:002005-07-04T22:42:59.293+08:00series of unfortunate eventsNatapos din ang lucky streak ko sa paglalaba. Nung linggo, nagkamali akong ihalo ang isang pulang t-shirt kasama ng mga itim na damit at yung paborito kong polo shirt. Okey na <st1:city><st1:place>sana</st1:place></st1:city> kaso naiisipan kong maglagay ng fabric softener for the first time. Di ko naisip na sa pagpasok ko sa aking mga labada, isang pagpapaalam na pala yon.<span style=""> </span> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Di maganda ang pagkaka-dye sa red kong t-shirt kaya pagkuha ko sa mga labada pula lang ang nakikita ko.<span style=""> </span>Yung polo shirt kong white and blue, ngayon pink and blue. Mga gray-colored kong socks gay-colored na. =(<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Una ang pagkagulat, sumunod ang pagtanggap. Medyo matagal ko ring pinag-isipan kung bakit nagkaganun ang mga damit ko. Pero natawa na lang din – ito’y isang karanasan na sana’y hindi maulit. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Dahil sa mga pangyayari, napilitan akong bumili ng damit. Isa sa pinaka-ayaw kong gawin ay ang magshopping para sa damit. Di kasi ako mapili sa mga damit kaya madalas nagkakaproblema ako (ebidensiya na ang pulang t-shirt). Kapag computers siguro or electronics talagang pinag-iisipan ko (tingin sa mga reviews, magcanvas ng presyo, makipag-negotiate, atbp.). Sa mga damit, isa lang ang iniisip ko – basta kasya okey. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Sumama ako kina maam tess and miss cristine sa House of Fashion. At house of fashion nga talaga siya. Yung mga signs nila parang galing sa FTV: Lingerie, Winter Wear, at siyempre yung pang Homme.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Di homme-friendly ang store. Four stories siya na building at ang panglalaki ay nasa kalahati ng isang floor, katabi ang mga bagahe at women’s shoes and bags. Pero nakakaaliw dahil mura lang ang bilihin. Nakabili ako ng isang polo shirt, shorts at t-shirt sa halagang 400+ php. Makakabili ka ng long sleeves <st1:city><st1:place>gaya</st1:place></st1:city> ng Arrow at mga frenchie-sounding brands na di lalagpas sa 500php. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Nais ko rin sanang bumili ng pantalon kaso wala akong makitang fitting room. Nagulat na lang ako ng nakita ko ang mga nasa tabi kong biglang naghubad (fyi, lalaki sila at naka-shorts) at sinuot ang mga tindang jeans. May mga babaeng sinusuot ang mga blouse (over their shirts, siyempre) habang nagpo-pose sa salamin. Naiisip ko na lang papaano ang mga underwear na tinda nila kasi pwede mong ipagpalit ang mga bilihin. Buti na lang may sign: Due to hygienic purposes, we do not accept used underwear.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">---</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Naisipan ko ring magluto nung isang araw (pagluluto na rin ang pagpiprito di ba?). Ang sarap pa naman ng nakapicture sa box ng binili kong frozen chicken kieves. Nadisappoint ako dahil di lasang chicken ang chicken, pati na rin ang cheese filling na parang di keso. Inisip ko baka dahil masyadong passionate ang pagsunod ko sa instructions na fry until golden brown (naging deep brown siya) kaya pangit ang resulta. Yung sobrang pagprito ko pala ang magliligtas sa akin sa bingit ng malalang stomach ache. Kinabukasan nalaman kong expired na pala siya ng isang linggo. May mabaho kasi kaming naamoy sa kusina. Hinahanap ni Gerard at nalaman niyang ito ay dahil sa mga “fresh” (fresh as of two weeks ago) farm eggs na di namin naluto. Naisipan na rin niyang tignan ang binili niyang naka-freezer at nakita niya ang mga nag-expire na mga goods. Tinignan ko na rin ang chicken kieves ko at ganun din siya. Buti na lang medyo malakas ang bituka ko. Laking yakult kasi.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Lessons for the week:</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">1) Huwag ipaghalo ang mga puti sa de-kolor (at i-segregate kahit ang mga de-kolor) para di mag-shopping ng bagong damit.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">2) Tignan mabuti ang expiry date ng mga bibilhin at kainin ang mga ito bago ang takdang petsa</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">3) Magdasal lagi dahil hindi mo alam kung kailan ka mamalasin at mangyayari si #1 at #2.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">---</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">now showing:<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/1600/Image012a.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="http://photos1.blogger.com/blogger/7763/1127/320/Image012a.jpg" alt="" border="0" /></a><br /></p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1119681406460047932005-06-25T14:29:00.000+08:002005-06-25T23:34:22.166+08:00trip to kandy (part one)<div style="text-align: justify;">Red letter day ang June 19 para sa amin. Ang pinaplanong trip papuntang <st1:city><st1:place>Kandy</st1:place></st1:city> ay matutuloy na. Alas-singko ng umaga ay gising na kami, naghahanda dahil ang van ay aalis ng alas-sais. Inaayos ng bangko ang transportation namin kaya wala kaming masyadong gastos para dun.<br /><br />Umabot ng tatlong oras ang biyahe patungong <st1:city><st1:place>Kandy</st1:place></st1:city>. Sa tatlong oras na yon, napakinggan namin ang mga kanta ni Bryan Adams ng paulit-ulit. Paborito siguro ni manong drayber. Parang ganyan talaga kung may biyahe patungong probinsya – may isang tape/cd na pinapatugtog ng drayber, madalas love songs. Yun ngang umuwi ako sa probinsya ng parents ko, ang pinatugtog ay ang buong catalog ng Michael Learns to Rock. Magkakaroon siguro ako ng matinding last song syndrome sa mga susunod na araw. =(<br /><br />Ang unang stop namin ay sa elephant orphanage. Medyo maaga pa kami kaya pumunta muna sa isang malapit na spice garden. Akala ko talaga yung spice garden talagang garden – yung tipong isang malaking field na punung-puno ng spices (n. panahog; panlasa; panimpla; rikado). Yun pala, isang siyang maliit na lugar kung saan tinanim nila yung iba’t ibang klase. At umuulan pa nun. Medyo nakaka-disappoint.<br /><br />Nilibot kami nung guide sa garden. Habang ine-explain niya yung mga iba’t ibang halaman, may kasamang special effects. Kapag nakaka-cure ng bronchitis siya’y uuubo. Kapag nakaka-cure ng parkinson’s, sabay nanginginig. At nagdemo pa siya sa ibang products nila. Ang galing nga nung isang gamot – pantanggal ng buhok. Pinahid niya yung cream sa kamay ni Gerard at maghintay daw ng limang minuto. Epektib nga – pagkatapos ng limang minuto natanggal yung buhok na pinahiran gamit ang tissue. May parte ng demo na minasahe yung likod namin gamit ang isa pang cream. Wala akong naramdaman sa cream pero masarap yung masahe kaya okey lang.<br /><br />Siyempre sa pagtatapos ng tour dinala kami sa tindahan. Talagang pinaghahandaan nila. Pagpasok pa lang namin nagsindi sila ng insenso at nagpatugtog ng mga Indian chants. <st1:place>Para</st1:place> ganado siguro ang mga taong bumili. Nakita namin yung mga tinda nila gaya ng pampapayat (Guide: “You will lose four kilos”. Libay: “…but it says here four pounds.” Guide: “Ok, four pounds”), pantanggal ng buhok (“Apply for seven days, no hair for seven years”) at kamayogi paste (“Viagra has some chemicals. Not good…”).<br /><br />Matapos ang spice garden, pumunta na kami sa elephant orphanage. Tamang-tama ang pasok namin kasi magsisimula na ang feeding time. Ang rami-rami nila – umaabot sa singkwenta na elepante. Pero yung pumunta sa feeding station (isang covered court), mga walo lang. May isa pang feeding time paghapon kaya ibang ‘cast’ naman ang magshow mamaya. Pinapainom sila ng gatas sa mga malalaking bote. Yung iba umiikot-ikot sa station kaya may tsansang mahawakan sila. Pero di pwedeng umakyat sa kanila para magpapicture. Tsk tsk.<br /><br />Ang baho pala ng elepante. <st1:place>Amoy </st1:place>ihi. Kaya siguro ang sumunod sa schedule ay ang washing. Lahat ng mga elepante pumunta sa ilog para maligo. Inunahan namin sila para makakuha ng magandang pwesto. Yung iba gumulong-gulong sa tubig. Yung iba naman gumulong-gulong sa lupa (kaya wala ring epekto ang ligo. hehe.) May mag-siyota na lumayo sa pulutong at nagtago sa damuhan. Pero may bumubuntot sa kanila kaya wala rin...<br /><br />---<br /><br /><span style="font-weight: bold;">pahabol ukol sa "party"</span><br /><br />pakibasa yung entry ni <a href="http://www.freewebs.com/fender_benders/" target="about_blank">Gerard</a> para sa "party" namin. nasabi na niya lahat ng dapat/pwedeng sabihin :p<br /><br />may konting dagdag lang ako:<br /><br />1) nakakainis dahil nasira nung bosing nila (aka Kataas-taasan) ang antipara ko. pina-gitara kasi ako at kinuha ba naman yung glasses ko. pagkatapos tumugtog, sira na yung frame. ngayon kung gusto ko siyang ma-straight, dapat i-tilt ko ulo ko. huhuhu. sana mareimburse. (actually luma na rin yung glasses ko, nagkataon lang siguro. sana.)<br /><br />2) masayihing tao talaga ang mga vardhanians. at mararamdaman mo yung bonding nila. kahit yung mga bosing kumakanta at sumasayaw. yung tipong iniikutan ang gumigitara, may alak sa kamay at kumakanta. di ko ma-describe talaga in detail pero masaya. parang galing sa mga old movies.<br /><br />3) may sense of humor din sila. dahil marami ngang bosing sa party, nagrequest yung iba ng isang kanta tungkol sa pagtaas ng sweldo. ewan ko lang kung epektib. itry kaya natin sa manila yan. hmmm...<br /><br />4) ibang klase rin sila rito. inom muna bago kain. at malakas silang uminom (tsimis: nung nasa pilipinas nga raw, nag-iinuman sila halos gabi-gabi ata). nakakahiya naman sa kanila kaya napainom na rin ako ng isang beer, diluted ng tatlong sprite. matamis pala ang beer pag nalagyan mo ng tatlong sprite. pero di ko pa rin type. water/juice person ako e.<span style="color: rgb(0, 0, 0);"><br /></span><br />5) yung pagkain nasa ground floor pero yung mga tables nasa second floor. parang nag-eehersisyo ka para lang makakain. buti na lang ganun ang setup kasi wala palang cardio kickboxing the next day for the mommies.<br /><br />Quote of the Night:<br /><br />"Momsie!" - lasing na Mufasa tinatawag si mommy ophie<br />"Mahirap kumita ng kwarenta" - SA onsite team<br /></div>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1118994716833518482005-06-17T15:19:00.000+08:002005-06-17T17:08:33.200+08:00updates<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-weight: bold;">bonjour, bonjour</span><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Maganda ata ang gising ng mga tao ngayon. Feeling namin si Belle kami ngayon habang dumadaan sa "town": Pagbaba pa lang sa ground floor marami nang nangangamusta. Nakausap namin ang attendant sa Pitsop, yung deli shop sa baba ng hotel. Akala nga niya Japanese o studyante pa kami. May mga kaibigan siyang pinoy kaya natuto na rin siya ng konti (mukhang ang unang tinuturo sa mga foreigners ay swear words or yung 'i love you'). Paglabas namin sa pila ng trishaw, may nagtanong na local kung taga-saan kami. Nung nalaman niyang noypi, kinamayan ako at nag-“Kumusta”.<br /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Napagkamalan na kaming estudyante, Chinese, Japanese at Muslim. Talaga sigurong exotic tayo. Pwede kahit saan.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-weight: bold;">there’s no i in team</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Last week, nagkaproblema yung end of day namin. Walang-wala na kami. Buti na lang nandun si ama. Talagang umupo siya at nag-input ng data sa TOAD. Dahil sa kanya, nakita kaagad ang problema at tumuloy ang processing ng walang sabit. Napaisip lang din ako sa mga nangyari. Kapag on-site parang lumalakas ang mga powers ng tao. Yung mga di mo dati nagagawa, napipilitang kang gawin kaya natututunan mo. Walang pasaway, lahat may importanteng parte sa sistema.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify; font-weight: bold;">dalawang tulog na lang…</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Hotel papuntang opisina. Kung may panahon dadaan ng grocery. Tapos uuwi sa hotel. Yun madalas ang aming lakad araw-araw. Sa wakas, nagkaroon na rin ng bagong pupuntahan. Pinaplano na ngayong Linggo pupunta kami sa <st1:city><st1:place>Kandy</st1:place></st1:city> at maglilibot. Makikita ko na rin ang elepante na dati ay isang panaginip lamang. Masasagot na rin ang katanungan na kung tino-toothbrush ang kaisa-isang ngipin ni Buddha. At ma-oobserbahan namin ang paggawa ng tsaa at mga spices. </p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1118718257326721382005-06-14T10:59:00.000+08:002005-06-14T21:11:06.083+08:00iba't ibang kwento<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Traveling kalan<o:p></o:p></b><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Dalawang linggo na kami dito sa <st1:country-region><st1:place>Sri Lanka</st1:place></st1:country-region>. Sa panahon namin dito, naobserbahan na patuloy ang pagiging malinis at maayos ang siyudad. Di <st1:city><st1:place>gaya</st1:place></st1:city> ng ingay at dumi ng Maynila kung saan sigaw ng mga naiiritang pasahero ng dyip ang gigising sayo o usok ng tambutso ng mga bus ang malalanghap mo.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">May sekreto pala ang mga sasakyan ng mga taga-rito. Nakausap ni Mommy Tess (aka Mommy2) si Prasanna, isang local na taga-SA. Mahal din kasi ang gasolina, umaabot ng php35 kada litro. May “converter” sila para ang sasakyan ay pwedeng gumamit ng gasolina/diesel o lpg. Talagang pampamilya ang lpg, di lang sa pagluto pati na rin sa pagbibiyahe. Yun nga lang, parang nakakatakot isipin na ang sinasakyan mo ay isang traveling kalan. Sabi naman ni Prasanna wala pa raw aksidente ang mga sasakyang gumagamit ng lpg. Di mo nga lang din alam kung paano malalaman ang kaibhan ng mga sasakyan ngayon. Nakakahiya namang tanungin sa drayber ng trishaw na “gas or lpg?”. Baka nakasakay na pala kami sa ganun. =)</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Friday is for fasting<o:p></o:p></b><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Mga <st1:time minute="0" hour="20">8pm</st1:time> na ng Friday at nasa opis pa rin kami. Handa kami sa isa na namang mahabang gabi nang biglang sinabi ng bosing ng bank na mag-packup na raw. Siyempre, unang reaksyon namin ay ang pagkamangha (o, bat ang aga niyong uuwi ngayon? – sa mga hindi pa rin nakakaalam, <u>passionate</u> talaga ang mga vardhanians. hehehe.). Matapos ang initial shock, napangiti rin kami. Lahat ng problema ay biglang naglaho. Parang sumikat ulit ang araw. Pwede na ulit kaming kumain sa KFC or diyan sa tabi-tabi na restaurant. :p</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">May nagpoprotesta raw malapit sa aming hotel, kaya inagahan ang pag-uwi. Tama nga naman – ayokong matulog sa opisina. Dahil ayaw naming lumabas, kumain na lang kami sa loob ng hotel. Parang nagchildren’s party kami – ang mga mommies nag-order ng Singaporean noodles (classy). Kaming mga anak nag-order ng hamburger at spaghetti (kiddy). Kulang na lang ang laruan. <o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Nung Sabado, nalaman ko ang dahilan ng pagprotesta. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><a href="http://news.yahoo.com/news?tmpl=story&u=/050610/481/col11106101518">http://www.colombopage.com/archive/June10200707UN.html<br />http://news.yahoo.com/news?tmpl=story&u=/050610/481/col11106101518</a><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Yung presidente kasi nila, hindi nagkonsulta ng nagplano siyang tumulong sa mga rebelde na naapektuhan ng tsunami. May isang lider nga na mag-“fast until death”. Buti naman hindi rin natuloy dahil makikipag-usap daw ulit ang presidente sa mga iba’t ibang grupo bago siya magdesisyon tungkol sa tsunami aid.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Pagkain<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Pumasok kami ng Sabado, pero masaya naman kasi nagluto ang mga mommies. Lunch naming ay monggo at fried chicken. Wow! Hindi ko ini-expect na ganun kasarap ang maliliit na butil ng monggo. Kapag tinapay lang ang kinakain mo buong linggo, siguro naman kahit ano masarap na. (psst…bumili si Gerard ulit ng kanin. mukhang pangtao na ito.)<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Masarap palang magbirthday on-site, lalo na kapag nasa isang hotel ka. Nung linggo ang bertdey ni maam libay. (Side note: kaya pala <st1:city><st1:place>Liberty</st1:place></st1:city> ang pangalan niya dahil independence day siya isinilang. so now you know… :p). May libre kang keyk galing sa hotel. Nung gabi, kumain kami sa kanila. Handa ay spaghetti, chicken at ice cream. Pwede na, pero parang bitin e. </p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Masarap pala ang marami kang mommies na kasama. (nakakailang sabi na ba ako ng “masarap” dito?). May marunong magluto (from years of experience) ng pagkaing hindi piniprito. May magbabantay sayo habang patuloy kang nagkakamali (ah! ganun pala ang ginagawa ng fm_std_process). Naisip ko rin ang sarili kong ina. Kaya tinawagan ko mama ko. Miss ko na rin sila. :p<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b style="">Remember<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">Medyo makalimutin ako, lalo na kapag mga petsa. Bertdey nung kapatid ko last June 9 (or june10 ba? hmm…). Natawagan pa ako ng papa ko para batiin si Dan. Alam na niya siguro na makakalimutan ko. Kada Christmas, binibigyan ako ng sangkatutak na scheduler/planner pero tinatamad akong maglog ng mga dates o schedules. Buti dito madali lang masunod ang schedule:</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><st1:time minute="0" hour="7">7-8 am</st1:time>: Pagulong-gulong sa <st1:place>kama</st1:place>, hinihintay ang alarm<br /><st1:time minute="0" hour="8">8:00 am</st1:time>: Alarm. (bahala na. may snooze pa naman)<br /><st1:time minute="5" hour="8">8:05am</st1:time>: Gising<br /><st1:time minute="5" hour="8">8:05-8:30am</st1:time>: Toothbrush, bihis, ligo (in no particular order)<br /><st1:time minute="30" hour="8">8:30-9am</st1:time>: Manood ng TV, tumingin sa mga ibon sa labas, kumain ng biskwit. Alis.<o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">---</p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;">bukas maraming pictures si Gerard for upload. Nire-resize pa kasi ang mga photos. Weird talaga ang net dito, lumagpas ng 100kb na file di na gumagana ang upload/attachment.</p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1118323179751855872005-06-09T21:03:00.000+08:002005-06-10T02:12:24.613+08:00tinapay > kanin<p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><b style="">Tinapay<o:p></o:p></b></p> <div> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">They say man cannot live by bread alone, pero panu kung ang bantot ng <a href="http://www.flickr.com/photos/ianclarito/18336272/">kanin</a>? Bumili si Gerard ng rice, Samba ang pangalan. Normal na bigas sa unang tingin. Puti naman ang kanin pagkasaing. Ngunit sa unang pagbukas pa lang ng cover makakalanghap ka ng di kanais-nais na amoy. Di ata namin nabasa yung maliit na sulat sa pakete: “Not fit for human consumption.” (joke lang yon – walang ganung nakasulat. baka i-castrate ako ng mga locals pag mabasa nila to =(. Di lang talaga siya para sa ating panglasa – to each his own ika nga.). Nagtinapay na lang kami. Dahil walang kwenta ang kanin, di na kumpleto yung grand breakfast namin – <a href="http://www.flickr.com/photos/ianclarito/18336273/">hotdog and eggs</a>. With ketchup. Tsk tsk.<o:p> </o:p></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><b style="">Yes entrance<o:p></o:p></b></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">May malapit na grocery sa opisina, Arpico. Naaliw ako sa sign para palabas ng store, kasi “No Entrance”. Naisip ko lang baka “Yes Entrance” ang papasok. Siyempre disappointed ako nung “Entrance” lang ang nakalagay dun. Dapat consistent sila. Di siguro dumaan sa standards training. Hehe.<o:p> </o:p></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Dito sa Colombo, mahal ang keso (baka dahil sagrado ang baka rito?). Yung maliit na cheesewhiz size natin na tig-30 to 50 php, umaabot ng halos 200 rupees so isang daan sa atin. Nakakasawa naman kasi kung laging jam ang ilalagay sa tinapay. Parang ayoko pang bumili nang ganun. Balikan niyo na lang ako in 2 weeks, baka bumigay na rin ako. :p</p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><b style="">Piso<o:p></o:p></b><o:p> </o:p></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Mura lang ang magtext dito. Pinaghatian namin ni Gerard ang gastos para sa isang simcard. Around 300 pesos yung sim pero ang pagtext halos piso lang din (R2.35 to be exact). International or local text messaging parehas. Nakatry na rin akong tumawag sa Pilipinas, 3 minutes call ko nakagastos lang ako ng 30 pesos. Unbelievable? Bilib it. </p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">Mas mabuti ata ang tumawag kesa matawagan. Nakakailang “prank” calls na ako. Pina-roaming ko kasi yung sim ko. Ang mga tawag galing sa atin nag-register sa phone as telephone number “1102”. Pag may tumawag sa akin na 1102, sinasagot ko siyempre. Kaso wala akong naririnig sa other end, kahit static man lang. <st1:city><st1:place>Sana</st1:place></st1:city> hindi naman maglog yon sa monthly bill ko, pero mukhang babagsak dun.<o:p> </o:p></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><b style="">Habit<o:p></o:p></b></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">May weird na habit ang mga taga-rito. Ang pinoy mahilig mag-nod. At tumawa. Madalas sabay. Yung taga-rito, kapag sinasagot ka nila, nagti-tilt yung head. To the left or to the right, sila lang ang nakakaalam. Ano kaya ang mas madalas? Needs more info.<o:p> </o:p></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal"><b style="">Quotable quotes<o:p></o:p></b></p> <div style="text-align: justify;"> </div> <p style="text-align: justify;" class="MsoNormal">“It’s so slow, so tagal.” - thailander wikrom describing the speed of the network here</p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1118225577679298342005-06-08T18:05:00.000+08:002005-06-08T20:16:30.406+08:00last supper<p class="MsoNormal"><span style=""><span style="font-weight: bold;">Last supper</span><o:p><br /></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Kahapon nandito si Catherine, ang “puso” ng systemaccess. Ka-meeting niya ang mga bosing ng bank. Isang araw lang siya sa </span><st1:city><st1:place><span style="">Colombo</span></st1:place></st1:city><span style=""> kaya bumalik din sa </span><st1:country-region><st1:place><span style="">Singapore</span></st1:place></st1:country-region><span style=""> ng ala-una ng madaling araw (kasi madaling araw lang ang flight ng Singapore Airlines dito. hehe.)<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Nagtreat siya sa amin ng buffet sa isang Indian restaurant sa loob ng Hilton Colombo. May mga tinapay (French bread, nan), may isda (spicy cuttlefish, eto lang ata), may beef at pork (with blue cheese? familiar ang amoy. hmm…smells like ___), siyempre may salad bar din para sa mga nag-didiyeta. At ang dami ng selection for dessert. Ice cream, leche flan (? – cream caramel yung nasa place card), curd (mukhang taho pero natakot akong tikman), fruits, cakes, at iba pang treats na di ko maexplain but can only enjoy (nagdadrama lang po). At may in-order pang wine. Bat kaya nasasarapan ang mga tao dito? Mapait e. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Feeling ko last supper na. Parang pinapataba na kami ngayon dahil panghuli na yon. Ganito siguro yung feeling ni Hansel and Gretel - between heaven and hell, between success and impending disaster. Ganyan talaga ang buhay. Sabi nga, to whom much is given much is expected (korni na kasi yung sinasabi ni uncle ben na with great power comes great responsibility). Tuloy-tuloy na to. And by God’s grace, all will be well in the end.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Sa lobby ng hotel may pastry shop. Ang gaganda ng mga cakes. Yung tipong nakakalaway na. Gusto ko sanang kumuha ng pictures kaso may gwardiya na bumubuntot sa akin. Ewan ko ba, mahal siguro masyado ang mga cakes. Di pa kasi ako marunong ng covert ops. Sige, sa susunod…<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""><span style="font-weight: bold;">Chuckie vs Kotmale</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Miss ko na siya. For the time being, may iba na ako. Meet <a href="http://www.flickr.com/photos/ianclarito/18156983/">Kotmale</a>. Kung si Chuckie energetic, si Kotmale dedma lang. Kung naglalakad si Chuckie na parang tao, si Kotmale on all-fours lagi. Conservative ata si Kotmale e at di pa informative (salamat nga pala Chuckie sa tips mo on penholders at corded phone). Dahil mas matanda si Kotmale, mas mautak din siya. Hindi lang chocolate drink ang binebenta niya, pati gatas at apple juice (siguro may pamilya nang sinusuportahan). Wait ka lang, Chuckie. Magkikita rin tayong muli.<br /></span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="">Smile<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">May caretaker dito, tawagin na lang natin siya na Manong. Siya ang nagliligpit ng mga cups, plates dito sa area namin. Di naman siya nagsasalita ng Ingles pero lagi siyang ngumingiti.At ang ngiti niya ay yung bigay na bigay. Kapag nahihirapan ka na sa trabaho, makita mo lang si Manong mapapangiti ka na rin. Ang pagngiti ay isa sa mga bagay na naiintindihan ng lahat. Kaya wag kalimutan, laging ngumiti. Happiness is infectious so share it with a smile.<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">---<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="">Ayan, finally natapos na rin ang pag-setup nila ng static data. Simula bukas, cycle 1 na. Breathe in for luck. <o:p></o:p></span></p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1118116095806433832005-06-07T11:33:00.000+08:002005-06-07T11:48:15.816+08:00labada, pagkain at wanted<span style="font-size: 10pt;"> <o:p></o:p></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-weight: bold;">Labada</span><o:p></o:p></span> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">Matagal-tagal na rin akong hindi naglalaba. Noong nasa dorm pa ako, may laundry service. Ngayong nagtatrabaho na, nagpapa-laundry pa rin ako. Nakakatamad kasing maglaba. Sensitive pa naman ang skin ko (hehehe). Anyway, mahal magpalaba dito. Per piece sila at umaabot ng R90 para sa isang long sleeves, ang pantalon mga fifty pesos ata. Kesa ipanglaba mo yun, ikain mo na lang. Kaya naglaba ako. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">High-tech na pala ang mga washing machine ngayon. Naaalala ko noong unang panahon (flashback in black and white), kinakamay pa ang paglaba. Kahit sa bahay namin, di uso ang de-makina. Pagkatapos labhan, ipapatuyo mo para mainitan. Dapat ding bantayan kasi baka umulan – sayang naman ang paglalaba mo, mababasa rin pala. <o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">Yung nasa hotel namin, combo washer and drier. May manual naman siyang kasama, pero </span><st1:city><st1:place><span style="font-size: 10pt;">malabo</span></st1:place></st1:City><span style="font-size: 10pt;"> pa rin. Yun ngang kasama naming, nagpa-akyat ng housekeeping person para mag-demo. Kaya, nagpaturo na lang kami. Kinamay ko na yung mga puting shirts. Yung iba washing machine na. Eto ang steps: 1) Ilagay ang damit sa loob ng washing machine. 2) Isarado ang washing machine. 3) Buksan ang gripo. 4) Buksan ang detergent cache at ilagay ang sabon at fabric softener sa kani-kanilang container. 5) I-set ang temperature para sa dryer 6) I-set ang timer para sa washer 6) I-pull ang knob para magsimula. Lather, rinse, repeat. Ad infinitum.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">Nakakaaliw ang mga sumunod na pangyayari. Sa “bilog” ng washing machine makikita mong naghalo sa mga damit ang sabon na kanina lang ay nasa lalagyan pa. Sunod ang pag-agas ng tubig. At nagsimulang umikot ang labada. Minsan clockwise, minsan counter-clockwise. Pwede ko sanang paanuurin buong araw, kaso nakaka-antok na makalipas ang limang minuto. Kaya nanood na lang ako ng TV.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-weight: bold;">Pagkain</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">Ako ang pina-order ng lunch namin kahapon. Nakakahawa minsan ang mga accent ng tao dito. Nung sinasabi ko na ang order, napapa-“pohk” na ako. Nag-chicken na naman ako - ayoko kasi ng pohk (di talaga ako masyadong nag-popohk) or yung fish (anung isda kaya yun?). Sa wakas, tama ang pagkakaluto nila – di na maanghang. Naconfirm na rin ang duda ko – default na maanghang ang mga pagkain dito. Kailangan mong sabihin kung ayaw mo.<o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">Mukhang may original recipe sa KFC. Napansin ko lang last Sunday – may maliit na poster dun sa loob. Saka malaki ang order ng pie nila (cherry and apple). Di ko maintindihan bakit ayaw ng magtinda ng malaking pie sa jollibee at sa mcdo. Bitin yung mini-pie nila e. At hindi dine-in or take-out dito sa KFC. Tatanungin ka kung “eating in or taking away”. Di nag-register noong una kong pagkarinig. Kaya nagsmile na lang and sinabing “come again?”. hehe<br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-weight: bold;">Wanted</span><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">Father looking for a suitable mate for his 22 year old, 5’1” pretty youngest daughter. Should be of the same caste…Marriage after a brief acquaintance…<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">English-educated engineer looking for wife. Monthly income is 30,000 rupees…<o:p> </o:p></span></p> <span style="font-size: 10pt;">Nabasa ko to sa isang diyaryo. Sabay nakakaaliw at nakakagulat. Nagiging isang transaksyon ang pag-aasawa. Mahirap maglitanya ng hindi mo alam ang sitwasyon pero parang </span><st1:country-region><st1:place><span style="font-size: 10pt;">mali</span></st1:place></st1:country-region><span style="font-size: 10pt;"> talaga.</span><br /><br />---<br /> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt;">May mga pictures na pala akong na-upload. Nasa link ko under Pictures.<o:p></o:p></span></p>ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-13016016.post-1117886601993069122005-06-04T19:43:00.000+08:002005-06-04T20:08:52.766+08:00ian = ien<p class="MsoNormal"><st1:country-region><st1:place>Mali</st1:place></st1:country-region> ang pagkakarinig nung nagsetup ng PC ko kaya ang computer name ko is “Ien”. Iniwan ko na lang kasi nakakatamad ichange, at para maiba na rin. Ano ba ang isang “Ian” kumpara sa “Chamathj”, “Mahesh” at “Nadun”. Di ba, mas exotic ang dating ng ien?</p> <p class="MsoNormal"><o:p></o:p>Talagang passionate ang mga vardhanians. Di kasi natapos ang static data setup nila kaya nandito pa rin kami in kaso magkaproblema sila. =)</p> <p class="MsoNormal">Nasiyahan ako nung nag-order kami ng Chinese delivery for lunch. Unfortunately, yung chinese is “chinese” na naman, <st1:city><st1:place>gaya</st1:place></st1:city> nung kfc “chinese” meal. Masarap ang pagkain, kaso medyo spicy na naman for my taste. Uminom kaagad ako ng milo para ma-offset ang anghang (wala kasing juice or anything sweet dito. hehe). </p> <p class="MsoNormal">One week pa nga lang kami, nami-miss ko na ang pinas. Mabait naman ang tao, bearable naman ang food pero iba talaga ang sa atin. Nakakainis kasi di naman ako marunong magluto ng hindi piniprito, saka mahirap maghanap ng food na sinabawan. Buti na lang may maggi at sopas ako. Kaya sa mga nasa lupang sinilangan, ikain/iinom niyo na lang kami ng original recipe, jolli hotdog, mcflurry, pancit malabon, taho, chuckie, kariman, siopao,…</p> <p class="MsoNormal">Konti lang yung channels sa hotel at marami ang paulit-ulit pa. Habang nagchannel-surf ako, nakaabot ako sa Arirang. Ang galing palang mag-English ng mga koreano. Akala ko dubbed (ala Iron Chef), yun pala real-time. Dito naman, yung mga Sri Lankans may slight British accent. Speaking of accents, yung ka-flat namin na si Daniel nag-Singlish din. Eat lah!<br /> </p> <p class="MsoNormal">Nasa 17<sup>th</sup> floor kami ng hotel, kaya may view overlooking the ocean. Bago ang dagat, may isang man-made lake. On the other side, may open field kung saan naglalaro ang mga locals ng cricket. One of these days, lalakarin namin yun para imbestigahan.<br /></p> <p class="MsoNormal">May isang bosing dito sa bank na ang boses pareho kay Mufasa, yung tatay ni Simba. Na-iimagine ko siya kinakausap ang anak niya:<br /><span style=""> </span>Mufasa: Look, Simba, everything the light touches is our kingdom. <o:p></o:p><br /><span style=""> </span>Simba:Wow!<br /><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal">Nga pala, right-hand drive dito kaya nakaka-disorient initially. May mga taxi na dumadaan na akala ko may pasahero – yun pala drayber na yon :D.<br /></p> Di naman kasi masyadong hectic ngayon kaya may time akong maghanap ng drivers para sa cellphone ko. By next week, makakaupload na ako ng konting photos para naman may visual aids itong mga kwento ko. Saka yung galing din sa camera nina Gerard and sa mommies namin.ianclaritohttp://www.blogger.com/profile/05283305085300806796noreply@blogger.com5